Varkensvlees is de culinaire naam voor het vlees van een varken (Sus scrofa domesticus). Het is wereldwijd het meest geconsumeerde vlees, met bewijzen van varkenshouderij die teruggaan tot 5000 voor Christus.

Varkensvlees wordt zowel vers gekookt als geconserveerd gegeten. Doorharding verlengt de houdbaarheid van de varkensvleesproducten. Ham, gerookt varkensvlees, achterham, spek en worst zijn voorbeelden van geconserveerd varkensvlees. Charcuterie is de tak van koken gewijd aan bereide vleesproducten, veel van varkensvlees.

Varkensvlees is het meest populaire vlees in de oostelijke en niet-islamitische delen van Zuidoost-Azië (Indochina, Filippijnen, Singapore, Oost-Timor) en komt ook veel voor in de westerse wereld, vooral in Centraal-Europa. Het wordt zeer gewaardeerd in Aziatische keukens vanwege het vetgehalte en de aangename textuur. De consumptie van varkensvlees is om religieuze redenen verboden door de Joodse, islamitische en rastafari-voedingswet, met verschillende mogelijke oorzaken.

Charcuterie is de tak van koken die zich toelegt op bereide vleesproducten zoals spek, ham, worst, terrines, galantines, patés en confit, voornamelijk van varken. Oorspronkelijk bedoeld als een manier om vlees te bewaren vóór de komst van koeling, worden deze bereidingen tegenwoordig bereid voor de smaken die zijn afgeleid van de bewaarprocessen. In het 15e-eeuwse Frankrijk regelden lokale gilden in elke stad handelaars in de voedselproductie-industrie. De gilden die vleeswaren produceerden, waren die van de charcutiers. De leden van deze gilde produceerden een traditioneel assortiment gekookt of gezouten en gedroogd vlees, dat, soms onderscheidend, van regio tot regio varieerde. Het enige "rauwe" vlees dat de houthakkers mochten verkopen, was niet ingeleverde reuzel. De charcutier bereidde tal van gerechten, waaronder patés, rillettes, worstjes, spek, dravers en hoofdkaas.

Vóór de massaproductie en re-engineering van varkens in de 20e eeuw was varkensvlees in Europa en Noord-Amerika van oudsher een herfstgerecht - varkens en ander vee kwamen in de herfst naar de slacht na groei in de lente en vetmesten in de zomer. Vanwege het seizoensgebonden karakter van het vlees in de westerse culinaire geschiedenis, zijn appels (geoogst in de late zomer en herfst) een hoofdbestanddeel van vers varkensvlees. De beschikbaarheid van vlees en fruit het hele jaar door heeft de populariteit van deze combinatie op westerse borden niet verminderd.

Varkensvlees is populair in heel Oost-Azië en de Stille Oceaan, waar het hele geroosterde varken een populair item is in de keuken van de Pacific Island. Het wordt op veel manieren geconsumeerd en wordt zeer gewaardeerd in de Chinese keuken. Momenteel is China 's werelds grootste varkensvleesconsument, met een verwachte consumptie van varkensvlees van in totaal 53 miljoen ton in 2012, wat meer dan de helft van de wereldwijde varkensvleesconsumptie uitmaakt. In China heeft varkensvlees om economische en esthetische redenen de voorkeur boven rundvlees; het varken is gemakkelijk te voeren en wordt niet gebruikt voor de bevalling. Gedomesticeerde varkens voeden zich ook met menselijk afval, waardoor de kosten van het voeren worden verlaagd en de recycling wordt bevorderd. De kleuren van het vlees en het vet van varkensvlees worden als smakelijker beschouwd, terwijl de smaak en geur worden beschreven als zoeter en schoner. Het wordt ook als gemakkelijker verteerbaar beschouwd. In de landelijke traditie wordt varkensvlees gedeeld om belangrijke gelegenheden te vieren en om binding te vormen. In China is varkensvlees zo belangrijk dat de natie een "strategische varkensreserve" in stand houdt. Rood gestoofd varkensvlees (hong shao rou), een delicatesse uit de provincie Hunan, inspireerde Mao Zedong. Andere populaire Chinese varkensvleesgerechten zijn zoetzure varkensvlees, bakkwa en charsiu. In de Filippijnen is lechon, een volledig geroosterd speenvarken, vanwege 300 jaar Spaanse kolonisatie en invloed de nationale delicatesse.

Varkensvlees komt vooral veel voor als ingrediënt in worstjes. Veel traditionele Europese worsten worden gemaakt met varkensvlees, waaronder chorizo, fuet, Cumberland-worst en salami. Veel merken Amerikaanse hotdogs en de meeste ontbijtworsten zijn gemaakt van varkensvlees. De verwerking van varkensvlees tot worst en andere producten in Frankrijk wordt omschreven als charcuterie.

Ham en spek worden gemaakt van vers varkensvlees door uitharden met zout (beitsen) of roken. Schouders en benen worden op deze manier meestal genezen voor picknickschouder en ham, terwijl gestreept en rond spek van de zijkant komt (rond van de lendenen en gestreept van de buik).

Het gehalte aan myoglobine is lager dan dat van rundvlees, maar veel hoger dan dat van kip. De USDA behandelt varkensvlees als rood vlees. Varkensvlees is zeer rijk aan thiamine (vitamine B1). Varkensvlees met zijn bijgesneden vet is magerder dan het vlees van de meeste gedomesticeerde dieren, maar bevat veel cholesterol en verzadigd vet.

In 1987 begon de Amerikaanse National Pork Board een reclamecampagne om varkensvlees te positioneren als 'het andere witte vlees' - vanwege de publieke perceptie dat kip en kalkoen (wit vlees) gezonder zijn dan rood vlees. De campagne was zeer succesvol en resulteerde erin dat 87% van de consumenten varkensvlees identificeerde met de slogan. Op 4 maart 2011 heeft het bestuur de slogan beëindigd.

Op deze pagina kunt u gratis PNG-afbeeldingen downloaden: Varkensvlees PNG-afbeeldingen gratis downloaden