عسل ماده ای غذایی شیرین و چسبناک است که توسط زنبورها و برخی حشرات مرتبط ساخته می شود. زنبورها عسل را از ترشحات قندی گیاهان (شهد گل) یا از ترشحات سایر حشرات (مانند عسل زنبور عسل) به واسطه احیاء ، فعالیت آنزیمی و تبخیر آب تولید می کنند. زنبورها عسل را در ساختارهای مومی به نام لانه زنبوری ذخیره می کنند. تنوع عسل تولید شده توسط زنبورهای عسل (جنس Apis) به دلیل تولید تجاری جهانی و مصرف انسانی ، بیشترین شناخته شده است. عسل از کلونی های زنبور عسل وحشی یا از کهیر زنبورهای اهلی گرفته می شود ، روشی که به زنبورداری یا زنبور عسل معروف است.

عسل شیرینی خود را از مونوساکاریدهای فروکتوز و گلوکز دریافت می کند و تقریباً همان شیرینی نسبی با ساکارز (شکر جدول) را دارد. این ماده از خواص شیمیایی جذاب برای پخت و طعم متمایز هنگام استفاده به عنوان شیرین کننده استفاده می کند. بیشتر میکروارگانیسم ها در عسل رشد نمی کنند ، بنابراین عسل آب بندی شده حتی بعد از هزاران سال از بین نمی رود.

یک قاشق غذاخوری (15 میلی لیتر) عسل 46 کالری (کیلو کالری) انرژی را تأمین می کند. عسل وقتی به مقدار زیاد مصرف نشود ، بی خطر محسوب می شود.

استفاده و تولید عسل به عنوان یک فعالیت باستانی دارای تاریخ طولانی و متنوع است. چندین نقاشی غار در Cuevas de la Araña در اسپانیا ، انسانهایی را نشان می دهد که حداقل 8000 سال پیش در حال جستجوی عسل بودند.

عسل توسط زنبورهای جمع آوری شهد برای استفاده به عنوان قندهای مصرف شده برای حمایت از متابولیسم فعالیت عضلات در حین علوفه یا ذخیره به عنوان یک غذای طولانی مدت تولید می شود. در حین تغذیه ، زنبورها به بخشی از شهد جمع آوری شده برای حمایت از فعالیت متابولیک عضلات پرواز دسترسی دارند ، در حالی که اکثر شهد جمع آوری شده برای عود مجدد ، هضم و ذخیره آن به عنوان عسل تهیه شده است. در هوای سرد یا وقتی منابع غذایی کمیاب هستند ، زنبورهای بزرگسالی و لارو از عسلهای ذخیره شده به عنوان غذا استفاده می کنند.

زنبور عسل ، با ترک کندو ، شهد گل غنی از قند را جمع می کند ، آن را از طریق پروبوسک خود مکیده و آن را در محوطه آن (معده عسل یا محصول) قرار می دهد ، که فقط پشتی به معده غذایی آن است. معده عسل حدود 40 میلی گرم شهد یا تقریبا 50٪ از وزن تخلیه نشده زنبور را در خود نگه می دارد که برای پر شدن به بیش از هزار گل و بیش از یک ساعت زمان نیاز دارد. شهد به طور کلی با میزان آب 70 تا 80 درصد شروع می شود. آنزیم های بزاقی و پروتئین های موجود در غده هیپوفارنژل زنبور عسل به شهد اضافه می شوند تا شروع به خرد شدن قندها کنند ، و مقدار کمی آب را بالا ببرند. زنبورهای زودگذر سپس به کندو باز می گردند ، جایی که مجدداً مرتب می شوند و شهد را به زنبورهای کندو منتقل می کنند. زنبورهای کندو سپس از معده های عسل خود برای استعمال و تنظیم مجدد شهد استفاده می کنند ، حباب ها را بین فک پایین آنها بطور مکرر تشکیل می دهند تا زمانی که بخشی از آن هضم نشود. حباب ها یک سطح بزرگ در هر حجم ایجاد می کنند و بخشی از آب از طریق تبخیر خارج می شود. آنزیم های هضم زنبور عسل ، هیدرولیز ساکارز را به مخلوطی از گلوکز و فروکتوز هیدرولیز می کنند و نشاسته ها و پروتئین های دیگر را تجزیه می کنند و باعث افزایش اسیدیته می شوند.

زنبورها به مدت 20 دقیقه با گذراندن شهد از یک زنبور به زن دیگر به عنوان گروهی با مجدد و هضم با یکدیگر کار می کنند ، تا زمانی که محصول با کیفیت ذخیره سازی به زنبورهای زنبور عسل برسد. سپس در سلول های لانه زنبوری قرار داده می شود و در حالی که هنوز هم مقدار زیادی آب (حدود 50 تا 70٪) و مخمرهای طبیعی وجود دارد که هنوز شکسته نشده اند ، قندهای موجود در عسل تازه تشکیل شده را تخمیر می کنند. زنبورها از معدود حشره هایی هستند که می توانند مقادیر زیادی از گرمای بدن را ایجاد کنند و زنبورهای کندو مرتباً دمای کندو را چه با گرم کردن بدن خود و چه در خنک شدن با تبخیر آب تنظیم می کنند تا دمای نسبتاً ثابت حدود 35 درجه سانتیگراد (95 درجه سانتیگراد) را حفظ کنند. ج) در مناطق انبار عسل. این روند همچنان ادامه دارد زیرا زنبورهای کندو بالهای خود را دائماً گردش می کنند تا هوا را به گردش درآورده و آب را از عسل در حدود 18٪ تبخیر کنند و غلظت قند را خارج از نقطه اشباع بالا برده و از تخمیر جلوگیری می کنند. زنبورها سپس سلولها را با موم درپوش می کنند تا آنها را ببندند. همانطور که از زنبور عسل از کندو خارج شد ، عسل ماندگاری طولانی دارد و اگر به درستی بسته شود تخمیر نمی شود.

تعدادی از گونه های زنبور مانند Brachygastra lecheguana و Brachygastra mellifica که در آمریکای جنوبی و مرکزی یافت می شود ، شناخته شده است که از شهد تغذیه می کنند و عسل تولید می کنند.

بعضی از زنبورها ، مانند Polistes Versicolor ، عسل مصرف می کنند ، و از نظر تغذیه میان گرده ها در وسط دوره زندگی و تغذیه با عسل ، متناوب است و این می تواند نیازهای انرژی آنها را تأمین کند.

عسل از کلونی های زنبور عسل وحشی یا از زنبورهای اهلی جمع آوری می شود. به طور متوسط ​​، یک کندو حدود 65 پوند (29 کیلوگرم) عسل در سال تولید می کند. لانه های زنبور وحشی گاه با دنبال کردن یک پرنده زنبور عسل واقع می شوند.

برای جمع آوری ایمن عسل از کندو ، زنبورداران به طور معمول زنبورها را با استفاده از سیگاری زنبور عسل می کنند. این دود غریزه تغذیه ای را ایجاد می کند (تلاشی برای نجات منابع کندو از یک آتش سوزی احتمالی) ، باعث می شود تا آنها کمتر تهاجمی شوند و فرمون هایی که زنبورها برای برقراری ارتباط از آن استفاده می کنند را مبهم می کند. لانه زنبوری از کندو خارج می شود و عسل ممکن است با خرد کردن یا با استفاده از یک عصاره زنبور عسل از آن استخراج شود. سپس عسل معمولاً برای از بین بردن موم زنبورعسل و سایر بقایای آن فیلتر می شود.

قبل از اختراع قاب های قابل جابجایی ، مستعمرات زنبور عسل اغلب برای انجام محصول قربانی می شدند. این ماشین برداشت تمام عسلهای موجود را به دست می آورد و کل مستعمره را در بهار آینده جایگزین می کند. از زمان اختراع قاب های قابل جابجایی ، اصول دامپروری بیشتر زنبورداران را به این امر سوق داد كه زنبورهای آنها از فروشگاه کافی برای زنده ماندن از زمستان برخوردار باشند ، چه با گذاشتن مقداری عسل در زنبور عسل یا تهیه كلونی با یك جایگزین عسل مانند آب شكر یا بلوری. شکر (غالباً به شکل "تابلو کادو"). میزان غذای لازم برای زنده ماندن در زمستان بستگی به انواع زنبورها و طول و شدت زمستانهای محلی دارد.

بسیاری از گونه های جانوری به منابع عسل وحشی یا خانگی جذب می شوند.

یکصد گرم عسل حدود 304 کیلو کالری انرژی بدون مقادیر قابل توجهی از مواد مغذی ضروری تأمین می کند. مرکب از 17٪ آب و 82٪ کربوهیدرات ، عسل دارای چربی ، فیبر غذایی و پروتئین کم است.

در این کلیپارت می توانید تصاویر PNG عسلی ، عسل PNG را به صورت رایگان دانلود کنید