Kickboxing to grupa sportów walki na stojąco opartych na kopaniu i uderzaniu pięści, historycznie rozwinięta z karate połączonego z boksem. Kickboxing jest uprawiany w celu samoobrony, ogólnej sprawności lub jako sport kontaktowy.

Japoński kickboxing powstał w późnych latach pięćdziesiątych XX wieku, od tego czasu odbywają się zawody. Amerykański kickboxing powstał w latach 70. XX wieku i zyskał na znaczeniu we wrześniu 1974 roku, kiedy to Stowarzyszenie Zawodowe Karate (PKA) zorganizowało pierwsze mistrzostwa świata. Historycznie rzecz biorąc, kickboxing można uznać za hybrydową sztukę walki, powstałą z połączenia elementów różnych tradycyjnych stylów. Podejście to stawało się coraz bardziej popularne od lat 70-tych, a od lat 90-tych kickboxing przyczynił się do powstania mieszanych sztuk walki poprzez dalszą hybrydyzację z technikami walki w parterze z brazylijskiego jiu-jitsu i zapasów ludowych.

Nie ma jednego międzynarodowego organu zarządzającego. Międzynarodowe organy zarządzające to między innymi Międzynarodowa Organizacja Bojowa, Światowe Stowarzyszenie Organizacji Kickboxingu, Światowe Stowarzyszenie Kickboxingu, Międzynarodowe Stowarzyszenie Karate Sportowego, Międzynarodowa Federacja Kickboxingu, Światowa Sieć Kickboxingu. W rezultacie nie ma pojedynczych mistrzostw świata w kickboxingu, a tytuły mistrzowskie są przyznawane przez indywidualne promocje, takie jak między innymi K-1, Glory, Kunlun Fight i SUPERKOMBAT. W walkach organizowanych przez różne organy zarządzające obowiązują różne zasady, takie jak zezwalanie na użycie kolan lub klinczowanie itp.

Ponieważ kickboxing to szerokie pojęcie, zrozumienie historii może być nieco trudne. Niektóre z najwcześniejszych form kickboxingu obejmowały różne indochińskie sztuki walki, zwłaszcza muay boran, które rozwinęły się w nowoczesny muay thai.

Jednakże, jeśli chodzi o współczesne zawody, to w latach pięćdziesiątych japoński karateka o imieniu Tatsuo Yamada po raz pierwszy stworzył zarys nowego sportu, łączącego karate i Muay Thai.

Było to dalej badane we wczesnych latach sześćdziesiątych, kiedy rozpoczęły się zawody między karate i muay thai, co pozwoliło na wprowadzenie modyfikacji przepisów. W połowie dekady w Osace odbyły się pierwsze prawdziwe imprezy kickboxingowe.

W latach 70. i 80. sport rozszerzył się poza Japonię i dotarł do Ameryki Północnej i Europy. W tym czasie powstało wiele najbardziej znanych organów zarządzających.

W Japonii sport był bardzo popularny i był regularnie emitowany w telewizji, zanim przeszedł w ciemny okres w latach 80.

W Ameryce Północnej ten sport miał niejasne zasady, więc kickboxing i karate full contact były zasadniczo tym samym sportem.

W Europie sport odnosił marginalne sukcesy, ale rozwijał się dopiero w latach 90.

Od lat 90. sport był w większości zdominowany przez japońską promocję K-1, a część rywalizacji pochodziła z innych promocji i głównie wcześniej istniejących organów zarządzających.

Wraz z rosnącą popularnością w zawodach nastąpił wzrost udziału i ekspozycji w środkach masowego przekazu, fitness i samoobronie.

Kickboxing ma wiele różnych zestawów reguł. Na przykład amerykański kickboxing i / lub amerykańskie karate full contact ogranicza się do uderzeń pięściami i wyższymi kopnięciami; podczas gdy inne sztuki często uważane za „kickboxing” pozwalają na niskie kopnięcia, a nawet uderzenia kolanem, łokciem i manewry grapplingu. Wszystkie formy kickboxingu używają jednak identycznego systemu punktacji. Zwycięzca jest ogłaszany podczas walki, jeśli nastąpi poddanie (zawodnik rezygnuje lub rzut rożny zawodnika w ręcznik), nokaut (KO) lub zatrzymanie sędziego (nokaut techniczny lub TKO). Jeśli wszystkie rundy kończą się bez nokautu, walka jest punktowana przez zespół 3 sędziów. Sędziowie określają zwycięzcę na podstawie ich punktacji w każdej rundzie. Niejednogłośna decyzja wskazuje na spór między sędziami, a jednomyślna decyzja wskazuje, że wszyscy sędziowie widzieli walkę w ten sam sposób i wszyscy ogłosili tego samego zwycięzcę.

Zasady pełnego kontaktu, czyli amerykański kickboxing, to zasadniczo mieszanka zachodniego boksu i tradycyjnego karate. Kickboxerzy płci męskiej mają na sobie spodnie do kickboxingu i sprzęt ochronny, w tym: ochraniacz na usta, owijki na dłonie, 10 uncji (280 g). rękawice bokserskie, ochraniacze na krocze, ochraniacze na golenie i buty do kopania oraz kask ochronny (dla amatorów i osób poniżej 16 roku życia). Kobiece kickboxerki będą nosić sportowy stanik i ochraniacze na klatkę piersiową oprócz męskiej odzieży / sprzętu ochronnego. chociaż było wiele organizacji, PKA była pierwszą i przyjęła powyższą zasadę kopnięcia talii tylko po to, aby stworzyć bardziej atrakcyjną opcję dla telewizji i Amerykanów głównego nurtu z nadzieją, że użycie wielu krzykliwych kopnięć typu filmowego przyciągnie tłumy i fanów, zrobiło to na różne sposoby, ale był to początek WKA założonego przez Howarda Hansona i Arnolda Urquideza, który wszedł na arenę międzynarodową i zaczął zezwalać na używanie niskich kopnięć po tym, jak bracia Urquidez zostali wyzwani przez tajskich wojowników mieszkających w Kalifornii, którzy chcieli rozpowszechniać Muay Thai w USA w połowie lat 70-tych, co pomogło najbardziej znanemu i znanemu na całym świecie młodszemu bratu Benny'emu „odrzutowiec” Urquidez, którego wczesne walki z zawodnikami Muay Thai pomogły mu nauczyć się i przystosować, pomagając mu odnieść sukces w walce z elitarnymi japońskimi zawodnikami.

W tym clipart możesz pobrać darmowe obrazy PNG: Kickboxing PNG sportowe obrazy