Aikido to nowoczesna japońska sztuka walki opracowana przez Morihei Ueshibę jako synteza jego studiów walki, filozofii i wierzeń religijnych. Celem firmy Ueshiba było stworzenie sztuki, której praktycy mogliby używać do obrony, jednocześnie chroniąc napastnika przed kontuzją. Aikido jest często tłumaczone jako „droga zjednoczenia (z) energią życiową” lub „droga harmonijnego ducha”.

Aikido zostało stworzone przez Morihei Ueshibę, nazywanego przez niektórych praktykujących aikido? Sensei (Wielki Nauczyciel). Termin aikido powstał w XX wieku. Ueshiba wyobrażał sobie aikido nie tylko jako syntezę jego treningu walki, ale jako wyraz jego osobistej filozofii powszechnego pokoju i pojednania. W ciągu życia Ueshiby i trwa do dzisiaj, aikido ewoluowało od aiki, które studiował Ueshiba, w różnorodne formy ekspresji artystów sztuk walki na całym świecie.

Ueshiba rozwinął aikido głównie od późnych lat 20. do 30. XX wieku, poprzez syntezę starszych sztuk walki, które studiował. Podstawową sztuką walki, z której wywodzi się aikido, jest Daiti-ryi aiki-jijutsu, którą Ueshiba studiował bezpośrednio z Takedą Sikaku, odnowicielem tej sztuki. Ponadto wiadomo, że Ueshiba studiował Tenjin Shin'y-ry u Tozawy Tokusaburi w Tokio w 1901 roku, Gotiha Yagyi Shingan-ryi u Nakai Masakatsu w Sakai od 1903 do 1908 roku oraz judo z Kiyoichi Takagi w Tanabe w 1911 roku.

Sztuka Daiti-ryi jest głównym technicznym wpływem na aikido. Wraz z rzucaniem z pustymi rękami i technikami blokowania stawów, Ueshiba wprowadził ruchy treningowe z użyciem broni, na przykład włóczni (yari), krótkiej laski i być może bagnetu. Jednak aikido wywodzi znaczną część swojej struktury technicznej ze sztuki szermierki (kenjutsu).

Ueshiba przeniosła się do Hokkaid? w 1912 roku i rozpoczął studia pod kierunkiem Takedy Sokaku w 1915 roku. Jego oficjalne powiązanie z Dait? -ry? trwała do 1937 roku. Jednak w drugiej części tego okresu Ueshiba zaczął już dystansować się od Takedy i Daiti-ry. W tym czasie Ueshiba nazywał swoją sztukę walki „Aiki Budi”. Nie jest jasne, kiedy Ueshiba zaczął używać nazwy „aikido”, ale stała się ona oficjalną nazwą sztuki w 1942 roku, kiedy Towarzystwo Cnoty Walki Wielkiej Japonii (Dai Nippon Butoku Kai) zaangażowało się w sponsorowaną przez rząd reorganizację i centralizację japońskich sił zbrojnych. sztuka.

W aikido, jak praktycznie we wszystkich japońskich sztukach walki, istnieją zarówno fizyczne, jak i psychiczne aspekty treningu. Trening fizyczny w aikido jest zróżnicowany i obejmuje zarówno ogólną sprawność fizyczną i kondycję, jak i określone techniki. Ponieważ znaczna część programu nauczania aikido składa się z rzutów, początkujący uczą się, jak bezpiecznie spadać lub toczyć się. Specyficzne techniki ataku obejmują zarówno uderzenia, jak i chwytanie; techniki obrony składają się z rzutów i kręgli. Po opanowaniu podstawowych technik uczniowie uczą się obrony w stylu dowolnym przed wieloma przeciwnikami oraz technik z użyciem broni.

Cele treningu fizycznego realizowane w połączeniu z aikido obejmują kontrolowaną relaksację, prawidłowy ruch stawów, takich jak biodra i ramiona, elastyczność i wytrzymałość, z mniejszym naciskiem na trening siłowy. W aikido ruchy pchające lub wyciągające są znacznie częstsze niż ruchy ciągnięcia lub kurczenia. To rozróżnienie można zastosować do ogólnych celów sprawnościowych dla praktykującego aikido.

W aikido określone mięśnie lub grupy mięśni nie są izolowane i nie pracują nad poprawą napięcia, masy lub mocy. Trening związany z aikido kładzie nacisk na stosowanie skoordynowanych ruchów całego ciała i równowagi, podobnie jak w jodze czy pilates. Na przykład, wiele dojo rozpoczyna każdą klasę od ćwiczeń rozgrzewających, które mogą obejmować rozciąganie i ukemi (przerwy w upadku).

Najczęstszą krytyką aikido jest brak realizmu w treningu. Ataki zainicjowane przez uke (przed którymi tori muszą się bronić) zostały skrytykowane jako „słabe”, „niechlujne” i „niewiele więcej niż karykatury ataku”. Słabe ataki uke pozwalają na warunkową reakcję tori i skutkują niedorozwojem umiejętności potrzebnych do bezpiecznej i efektywnej praktyki obu partnerów. Aby temu przeciwdziałać, niektóre style pozwalają uczniom z czasem stać się mniej uległymi, ale zgodnie z podstawowymi filozofiami, dzieje się tak po wykazaniu biegłości w zakresie ochrony siebie i swoich partnerów szkoleniowych. Shodokan Aikido rozwiązuje ten problem, ćwicząc w formacie współzawodnictwa. Takie adaptacje są dyskutowane między stylami, przy czym niektórzy twierdzą, że nie ma potrzeby dostosowywania ich metod, ponieważ albo krytyka jest nieuzasadniona, albo że nie trenują w celu samoobrony lub skuteczności walki, ale z powodów duchowych, sprawnościowych lub innych.

Inna krytyka dotyczy zmiany punktu ciężkości treningu po zakończeniu odosobnienia Ueshiby w Iwama od 1942 do połowy lat 50. XX wieku, kiedy to coraz bardziej podkreślał duchowe i filozoficzne aspekty aikido. W rezultacie, ataki tori w punkty żywotne, wchodzenie (irimi) i inicjowanie technik przez tori, rozróżnienie między technikami omote (przednia strona) i ura (tylna strona) oraz użycie broni zostały zmniejszone lub wyeliminowany z praktyki. Niektórzy praktykujący Aikido uważają, że brak treningu w tych obszarach prowadzi do ogólnej utraty skuteczności.

Z drugiej strony, niektóre style aikido są krytykowane za to, że nie przywiązują wystarczającej wagi do praktyk duchowych, na które kładzie nacisk Ueshiba. Według Minoru Shibata z Aikido Journal „Aikido O-Sensei nie było kontynuacją i przedłużeniem starego i ma wyraźną nieciągłość z przeszłymi koncepcjami wojennymi i filozoficznymi”. To znaczy, że praktykujący aikido, którzy koncentrują się na korzeniach aikido w tradycyjnym jujutsu lub kenjutsu, odbiegają od tego, czego nauczał Ueshiba. Tacy krytycy wzywają praktykujących do przyjęcia twierdzenia, że ​​„transcendencja [Ueshiby] do duchowej i uniwersalnej rzeczywistości była podstawą paradygmatu, który zademonstrował”.

Na tej stronie możesz pobrać darmowe obrazy PNG: Obrazy Aikido PNG do pobrania za darmo