Leniwce to nadrzewne ssaki znane z powolnego ruchu i spędzania większości swojego życia wisząc głową w dół na drzewach tropikalnych lasów deszczowych Ameryki Południowej i Środkowej. Sześć gatunków należy do dwóch rodzin: leniwce dwupalczaste i leniwce trójpalczaste. Pomimo tego tradycyjnego nazewnictwa, wszystkie leniwce mają w rzeczywistości trzy palce. Leniwce dwupalczaste mają dwie palce lub palce na każdej kończynie przedniej.

Leniwiec jest tak nazwany ze względu na bardzo niski metabolizm i celowe ruchy, które jest związane ze słowem powolny. Jest to ewolucyjna adaptacja do ich niskoenergetycznej diety liści i unikania wykrycia przez drapieżne jastrzębie i koty polujące wzrokiem. Leniwce są prawie bezradne na ziemi, ale potrafią pływać. Rowkowane włosy kudłatej sierści leniwca są żywicielem symbiotycznych zielonych alg, które pomagają leniwcom kamuflować się na drzewach i dostarczają mu składników odżywczych. Z kolei algi odżywiają leniwce, których niektóre gatunki występują wyłącznie na leniwcach.

Są klasyfikowane w kolejności Pilosa wraz z mrówkojadami. Wymarłe gatunki leniwców obejmują wiele leniwców naziemnych megafauny, z których niektóre osiągały rozmiary słoni, a także leniwce morskie.

Wspólny przodek dwóch istniejących rodzajów leniwców pochodzi z około 40 milionów lat temu, a podobieństwa między leniwcami dwu- i trójpalczastymi stanowią przykład zbieżnej ewolucji.

Starożytna Xenarthra obejmowała znacznie większą różnorodność gatunków niż obecnie. Starożytne leniwce nie były nadrzewne, ale mieszkały na lądzie i były wielkości niedźwiedzi. Megatherium, szeroko rozpowszechniony gatunek, było większe niż słoń.

Uważa się, że pływanie doprowadziło do oceanicznego rozproszenia Pilozanów z Karaibów na Antyle przez oligocen, a megalonychid Pliometanastes i mylodontid Thinobadistes były w stanie skolonizować Amerykę Północną około 9 milionów lat temu, na długo przed istnieniem Przesmyku Panama. Dodatkowo, notheriida Thalassocnus z zachodniego wybrzeża Ameryki Południowej przystosowała się do półwodnego stylu życia morskiego.

W Peru i Chile leniwce z rodzaju Thalassocnus przystosowały się do nadmorskiego stylu życia rozpoczynającego się w późnym miocenie. Początkowo po prostu stali w wodzie, ale w ciągu czterech milionów lat ostatecznie wyewoluowali w pływające stworzenia.

Leniwce uczą się, co jeść, oblizując usta matki. Wszystkie leniwce zjadają liście cekropii.

Leniwce dwupalczaste mają zróżnicowaną dietę obejmującą owady, padlinę, owoce, liście i małe jaszczurki o powierzchni do 140 hektarów. Z drugiej strony leniwce trójpalczaste mają ograniczoną dietę z liści tylko z kilku drzew i żaden ssak nie trawi się tak wolno.

Dokonali adaptacji do przeglądania drzewiastego. Liście, ich główne źródło pożywienia, dostarczają bardzo mało energii lub składników odżywczych i nie są łatwo trawione, więc leniwce mają duże, wolno działające żołądki z wieloma przegrodami, w których symbiotyczne bakterie rozkładają twarde liście. Aż dwie trzecie masy ciała dobrze odżywionego leniwca stanowi zawartość jego żołądka, a proces trawienia może zająć miesiąc lub dłużej.

Leniwce trójpalczaste schodzą na ziemię, aby oddać mocz i wypróżnić się mniej więcej raz w tygodniu, kopiąc dół, a następnie zakrywając go. Za każdym razem udają się w to samo miejsce i są podatne na drapieżnictwo. Może to mieć znaczenie dla utrzymania ekosystemu w futrze leniwców. Poszczególne leniwce spędzają większość czasu na żerowaniu na pojedynczym drzewie „modalnym”; zakopując swoje odchody w pobliżu pnia tego drzewa, mogą pomóc je odżywić. Ostatnie badania pokazują, że ćmy żyjące w futrze leniwca składają jaja w odchodach leniwca. Kiedy się wykluwają, larwy żywią się odchodami, a gdy dorosną, latają na leniwca powyżej.

Na tej stronie możesz pobrać darmowe obrazy PNG: Obrazy PNG do pobrania za darmo