Łoś (Ameryka Północna) lub łoś (Eurazja), Alces alces jest członkiem podrodziny jeleni Nowego Świata i jest największym i najcięższym istniejącym gatunkiem z rodziny jeleniowatych. Łoś wyróżnia szerokie, palmate (o otwartej dłoni) poroże samców; inni członkowie rodziny jeleniowatych mają poroże o konfiguracji dendrytycznej („gałązkowej”). Łoś zwykle zamieszkuje lasy borealne oraz umiarkowane lasy liściaste i mieszane na półkuli północnej w klimacie od umiarkowanego do subarktycznego. Łowiectwo i inne działania człowieka z czasem spowodowały zmniejszenie zasięgu występowania łosi. Łosie zostały ponownie wprowadzone do niektórych ich dawnych siedlisk. Obecnie większość łosi występuje w Kanadzie, na Alasce, w Nowej Anglii (przy czym Maine ma większość z 48 niższych stanów), Fennoskandia, krajach bałtyckich i Rosji. Ich dieta składa się zarówno z roślinności lądowej, jak i wodnej. Najczęstszymi drapieżnikami łosi są wilk szary wraz z niedźwiedziami i ludźmi. W przeciwieństwie do większości innych gatunków jeleniowatych, łosie nie tworzą stad i są zwierzętami samotnymi, z wyjątkiem cieląt, które pozostają z matką do momentu rozpoczęcia rui (zazwyczaj 18 miesięcy po urodzeniu cielęcia), kiedy to krowa przegania młode byki . Chociaż na ogół wolno poruszający się i siedzący tryb życia, łoś może stać się agresywny i poruszać się szybko, jeśli jest zdenerwowany lub przestraszony. W okresie godowym jesienią toczą się energiczne walki samców walczących o samicę.

Łoś wymagają siedliska z odpowiednią roślinnością jadalną (np. Trawami stawowymi, młodymi drzewami i krzewami), osłoną przed drapieżnikami oraz ochroną przed ekstremalnie gorącą lub zimną pogodą. Łoś podróżuje między różnymi siedliskami w określonych porach roku, aby sprostać tym wymaganiom. Łoś to ssaki przystosowane do zimna o pogrubionej skórze, gęstej, utrzymującej ciepło sierści i niskim stosunku powierzchni do objętości, co zapewnia doskonałą tolerancję na zimno, ale słabą na ciepło. Łoś przetrwają upały dzięki dostępowi do cienia lub chłodzącego wiatru lub zanurzeniu się w chłodnej wodzie. W czasie upałów łosie często brodzą lub pływają w jeziorach lub stawach. W stresie cieplnym łoś może nie żerować odpowiednio latem i może nie uzyskać odpowiedniej ilości tkanki tłuszczowej, aby przetrwać zimę. Ponadto krowy łosia nie mogą się cielić bez odpowiedniego przyrostu masy ciała w okresie letnim. Łoś potrzebują dostępu zarówno do młodego lasu w celu zgryzania, jak i dojrzałego lasu jako schronienia i osłony. Las zniszczony przez ogień i wyrąb sprzyja wzrostowi paszy dla łosi. Łoś wymagają również dostępu do lizawek mineralnych, bezpiecznych miejsc do wycielenia się i żerowisk wodnych.

Łoś unikają obszarów z niewielką ilością śniegu lub bez śniegu, ponieważ zwiększa to ryzyko drapieżnictwa przez wilki i unikają obszarów z głębokim śniegiem, ponieważ ogranicza to mobilność. W ten sposób łosie wybierają siedliska na podstawie kompromisów między ryzykiem drapieżnictwa, dostępnością pożywienia i głębokością śniegu. Wraz z ponownym wprowadzeniem żubrów do lasu borealnego pojawiły się obawy, że żubry będą konkurować z łosiami o siedliska zimowe, a tym samym pogorszyć spadek liczebności łosia. Jednak nie wydaje się to stanowić problemu. Łoś preferują zarośla subalpejskie wczesną zimą, a żubry wczesną zimą preferują podmokłe łąki turzycowe. Późną zimą łosie preferują doliny rzeczne z lasem liściastym lub tereny alpejskie powyżej linii drzew, a żubry preferują mokre łąki turzycowe lub słoneczne, trawiaste zbocza południowe.