Kruk jest jednym z kilku większych gatunków z rodzaju Corvus. Gatunki te nie tworzą pojedynczej grupy taksonomicznej w ramach rodzaju.

Nie ma spójnego rozróżnienia między „wronami” a „krukami”, a te nazwy zostały przypisane różnym gatunkom głównie na podstawie ich rozmiarów, przy czym wrony były na ogół mniejsze od kruków.

Największe gatunki kruków to kruk pospolity i kruk grubodzioby.

Termin „kruk” pierwotnie odnosił się do kruka pospolitego, gatunku z rodzaju Corvus, który jest bardziej rozpowszechniony niż jakikolwiek inny gatunek Corvus, obejmujący większą część półkuli północnej.

Współczesne angielskie słowo raven ma pokrewne odpowiedniki we wszystkich innych językach germańskich, w tym staronordyckim (a następnie współczesnym islandzkim) hrafn i staro-wysoko-niemieckim (h) raban, z których wszystkie pochodzą od proto-germańskiego * hrabanaz.

Zbiorowe rzeczowniki dla grupy kruków (lub przynajmniej pospolitego kruka) obejmują „nieżyczliwość”, „zdradę” i „spisek”. W praktyce większość ludzi używa bardziej ogólnego „stada”.

Kruk pospolity (Corvus corax), znany również jako kruk północny, to duży, całkowicie czarny ptak wróblowy. Występuje na półkuli północnej i jest najbardziej rozpowszechnionym ze wszystkich krukowatych. Istnieje co najmniej osiem podgatunków o niewielkiej zmienności w wyglądzie, chociaż ostatnie badania wykazały znaczne różnice genetyczne między populacjami z różnych regionów. Jest to jeden z dwóch największych krukowatych obok grubodziobego kruka i prawdopodobnie najcięższy ptak wróblowy; w wieku dojrzałym kruk zwyczajny ma średnio 63 centymetry (25 cali) długości i 1,2 kilograma (2,6 funta) masy. Zwykłe kruki mogą żyć na wolności do 21 lat, a długość życia przewyższa wśród wróblowych tylko kilka gatunków australijskich, takich jak altannik atłasowy i prawdopodobnie lirofit. Młode ptaki mogą podróżować w stadach, ale później łączą się w pary na całe życie, a każda skojarzona para broni terytorium.

Pospolite kruki współistnieją z ludźmi od tysięcy lat, a na niektórych obszarach były tak liczne, że ludzie uważali je za szkodniki. Część ich sukcesu jako gatunku wynika z ich wszystkożernej diety; są niezwykle wszechstronni i oportunistyczni w znajdowaniu źródeł pożywienia, żywią się padliną, owadami, ziarnami zbóż, jagodami, owocami, małymi zwierzętami i odpadami żywnościowymi.

Niektóre znaczące osiągnięcia w rozwiązywaniu problemów dostarczają dowodów na to, że pospolity kruk jest niezwykle inteligentny. Przez wieki był przedmiotem mitologii, folkloru, sztuki i literatury. W wielu kulturach, w tym w rdzennych kulturach Skandynawii, starożytnej Irlandii i Walii, Bhutanu, północno-zachodniego wybrzeża Ameryki Północnej oraz Syberii i północno-wschodniej Azji, kruk był czczony jako postać duchowa lub istota boska.

Dojrzały kruk pospolity ma długość od 54 do 67 cm (21 "i 26"), a rozpiętość skrzydeł od 115 do 150 cm (45–51 "). Zarejestrowane wagi wahają się od 0,69 do 2 kg (1,5 do 4,4 funta), a zatem co sprawia, że ​​kruk jest jednym z najcięższych wróblowych. Ptaki z chłodniejszych regionów, takich jak Himalaje i Grenlandia, są na ogół większe i mają nieco większe dzioby, podczas gdy te z cieplejszych regionów są mniejsze i mają proporcjonalnie mniejsze dzioby. z Kalifornii ważyły ​​średnio 784 g (1,728 funta), te z Alaski ważyły ​​średnio 1135 g (2,502 funta), a te z Nowej Szkocji ważyły ​​średnio 1230 g (2,71 funta). Dziób jest duży i lekko zakrzywiony, z długością źdźbła od 5,7 do 8,5 cm (2,2 do 3,3 cala), z pewnością jednym z największych dziobów wśród wróblowych (być może tylko grubodzioby ma zauważalnie większy dziób). Ma długi, silnie stopniowany ogon, na 20 do 26,3 cm (7,9 do 10,4 cala) i przeważnie czarne opalizujące upierzenie i ad arka brązowa irys. Pióra na gardle są wydłużone i spiczaste, a nasady piór na szyi są jasnobrązowo-szare. Nogi i stopy są dobrej wielkości, o długości stępu od 6 do 7,2 cm (2,4 do 2,8 cala). Młode upierzenie jest podobne, ale matowe z niebiesko-szarą tęczówką.

Oprócz większych rozmiarów, kruk pospolity różni się od swoich kuzynów, wron, tym, że ma większy i cięższy czarny dziób, kudłate pióra wokół gardła i nad dziobem oraz klinowaty ogon. Latające kruki różnią się od wron kształtem ogona, większą powierzchnią skrzydeł i bardziej stabilnym stylem szybowania, który generalnie wymaga mniejszego trzepotania skrzydłami. Pomimo swojej masy kruki są równie zwinne w locie, jak ich mniejsi kuzyni. Podczas lotu pióra wydają skrzypiący dźwięk, który został porównany do szelestu jedwabiu. Głos kruków jest również dość wyraźny, jego zwykły głos jest głębokim rechotem o znacznie bardziej dźwięcznym charakterze niż zew kruka. W Ameryce Północnej kruk Chihuahuan (C. cryptoleucus) jest dość podobny do stosunkowo małych kruków pospolitych z południowego zachodu Ameryki i najlepiej go wyróżnia jeszcze stosunkowo mniejszy rozmiar dzioba, brody i tułowia oraz stosunkowo dłuższy ogon. Całkowicie czarna wrona padlinożerna (C. corone) w Europie może sugerować kruka ze względu na duży dziób, ale nadal jest wyraźnie mniejsza i ma kształt skrzydeł i ogona typowy dla wron.

Na Wyspach Owczych istniał już wymarły kolor tego gatunku, znany jako kruk srokaty.

Białe kruki sporadycznie można znaleźć na wolności. Ptaki w Kolumbii Brytyjskiej nie mają różowych oczu albinosa i są zamiast tego leucyzmem, stan, w którym zwierzę nie ma jednego z kilku różnych rodzajów pigmentu, a nie tylko melaniny.

Kruki pospolite mają szeroki zakres odgłosów, które są interesujące dla ornitologów. Gwinner przeprowadził ważne badania na początku lat 60., szczegółowo rejestrując i fotografując swoje odkrycia. Dla tego gatunku zarejestrowano od 15 do 30 kategorii wokalizacji, z których większość jest wykorzystywana do interakcji społecznych. Nagrane rozmowy obejmują połączenia alarmowe, połączenia pościgowe i połączenia lotnicze. Gatunek ten ma charakterystyczny, głęboki, dźwięczny dźwięk prruk-prruk-prruk, który dla doświadczonych słuchaczy nie przypomina żadnego innego krukowatego. Jego bardzo szerokie i złożone słownictwo obejmuje wysokie, powalające toc-toc-toc, suchą, chrapliwą kraa, niską, gardłową grzechotkę i niektóre okrzyki o charakterze niemal muzycznym.

Podobnie jak inne krukowate, kruki potrafią naśladować dźwięki z otoczenia, w tym ludzką mowę. Dźwięki, które nie są wokalne, wytwarzane przez zwykłego kruka, obejmują gwizdanie skrzydeł i trzaskanie dziobami. Klaskanie lub klikanie obserwowano częściej u kobiet niż u mężczyzn. Jeśli członek pary zostanie zgubiony, jego partner odtwarza wezwania utraconego partnera, aby zachęcić go do powrotu.

Na tej stronie możesz pobrać darmowe obrazy PNG: Obrazy Raven PNG do pobrania za darmo