Een loopband is over het algemeen een apparaat om te wandelen, rennen of klimmen terwijl u op dezelfde plek blijft. Loopbanden werden geïntroduceerd vóór de ontwikkeling van aangedreven machines, om de kracht van dieren of mensen te benutten om werk te doen, vaak een soort molen die werd bediend door een persoon of door dieren die stappen van een loopwiel betraden om graan te malen. In latere tijden werden loopbanden gebruikt als strafapparatuur voor mensen die in gevangenissen tot dwangarbeid werden veroordeeld. De termen loopband en loopwiel werden door elkaar gebruikt voor de kracht- en strafmechanismen.

Meer recentelijk worden loopbanden niet gebruikt om kracht te gebruiken, maar als oefenmachines om op één plek te rennen of te lopen. In plaats van dat de gebruiker de molen aandrijft, biedt de machine een bewegend platform met een brede transportband, aangedreven door een elektromotor of een vliegwiel. De riem beweegt naar achteren, waardoor de gebruiker moet lopen of rennen met een snelheid die overeenkomt met die van de riem. De snelheid waarmee de riem beweegt, is de snelheid van lopen of rennen. Zo kan de loopsnelheid worden gecontroleerd en gemeten. De duurdere, zwaardere uitvoeringen zijn motoraangedreven (meestal door een elektromotor). De eenvoudigere, lichtere en goedkopere versies weerstaan ​​passief de beweging en bewegen alleen wanneer wandelaars met hun voeten op de riem duwen. Deze laatste staan ​​bekend als handmatige loopbanden.

Volgens de Sports & Fitness Industry Association blijven loopbanden met een ruime marge de best verkochte categorie voor fitnessapparatuur. Als gevolg hiervan telt de loopbandindustrie met honderden fabrikanten over de hele wereld.

De oorsprong van de loopband gaat terug tot de 1e eeuw na Christus. De oude Romeinen gebruikten een loopwiel of polyspaston kraan om zware voorwerpen te manipuleren.

De eerste loopband voor thuisgebruik voor consumenten werd ontwikkeld door William Staub, een werktuigbouwkundig ingenieur. [Nodig citaat] Staub ontwikkelde zijn loopband na het lezen van het boek Aerobics uit 1968 van Kenneth H. Cooper. Het boek van Cooper merkte op dat individuen die vier tot vijf keer per week acht minuten hardlopen, in een betere fysieke conditie zouden verkeren. Staub merkte op dat er op dat moment geen betaalbare loopbanden voor het huishouden waren en besloot eind jaren zestig een loopband te ontwikkelen voor eigen gebruik. Hij noemde zijn eerste loopband de PaceMaster 600. Toen hij klaar was, stuurde Staub zijn prototype-loopband naar Cooper, die de eerste klanten van de machine vond, waaronder verkopers van fitnessapparatuur.

Staub begon met de productie van de eerste loopbanden in zijn fabriek in Clifton, New Jersey, voordat hij de productie verplaatste naar Little Falls, New Jersey.

Loopbanden als krachtbronnen zijn ontstaan ​​in de oudheid. Deze oude machines waren er in drie grote ontwerpen. De eerste was om een ​​horizontale balk uit een verticale as te steken. Het draaide om een ​​verticale as, aangedreven door een os of ander dier dat in een cirkel liep en tegen de stang duwde. Zelfs mensen werden gebruikt om ze van stroom te voorzien. Het tweede ontwerp was een verticaal wiel, een loopwiel, dat werd aangedreven door op zijn plaats te klimmen in plaats van in cirkels te lopen. Dit is vergelijkbaar met wat we tegenwoordig kennen als het hamsterwiel. Het derde ontwerp vereiste ook klimmen, maar gebruikte in plaats daarvan een hellend, bewegend platform.

Loopbanden als spieraangedreven motoren zijn ongeveer 4000 jaar geleden ontstaan. [Nodig citaat] Hun belangrijkste gebruik was om emmers water op te tillen. Deze zelfde technologie werd later aangepast om roterende graanmolens en de loopradkraan te maken. Het werd ook gebruikt om water te pompen en deegkneedmachines en balgen aan te drijven.

Het Amerikaanse octrooi van de "trainingsmachine" op de loopband (# 1.064.968) werd op 17 juni 1913 verleend.

De voorloper van loopbanden voor oefeningen was ontworpen om hart- en longaandoeningen te diagnosticeren en werd uitgevonden door Robert Bruce en Wayne Quinton aan de Universiteit van Washington in 1952. Het onderzoek van Kenneth H. Cooper naar de voordelen van aërobe oefening, gepubliceerd in 1968, leverde een medisch argument ter ondersteuning van de commerciële ontwikkeling van de hometrainer en hometrainer.

Onder de gebruikers van loopbanden zijn tegenwoordig medische voorzieningen (ziekenhuizen, revalidatiecentra, klinieken voor medische en fysiotherapie, instellingen voor hoger onderwijs), sportclubs, Biomechanics Institute, orthopedische schoenenwinkels, hardloopwinkels, Olympische trainingscentra, universiteiten, brandtrainingscentra, NASA, testfaciliteiten en trainingsruimten van politie en leger, sportscholen en zelfs thuisgebruikers.

Loopband-ergometers worden nu voornamelijk door een motor aangedreven. De meeste loopbanden hebben een looptafel met schuifplaat. Voor en na de racetafel zijn er twee assen. De loopband is gespannen tussen de assen en het loopdek. Veiligheidsnormen voor loopbanden zijn de IEC EN 957-1 en IEC EN 957-6.

Toepasselijke normen, standaarden en richtlijnen voor medische loopbanden zijn de Medical Device Directive (MDD), Europese richtlijn 93/42 EEC, Europese richtlijn 2007/47 EEC, IEC EN 60601-1, EN 62304, EN 14971 en de machinerichtlijn 2006/42 / EC.

Medische loopbanden zijn actieve therapeutische apparaten van klasse IIb en ook actieve apparaten voor diagnose. Met hun zeer krachtige (bijv. 3,3 kW = 4,5 pk) door een elektromotor aangedreven aandrijfsysteem leveren de loopbanden mechanische energie aan het menselijk lichaam via de bewegende loopband van de loopband. Het onderwerp verandert zijn horizontale positie niet en wordt passief bewogen en gedwongen de loopband onder zijn voeten in te halen. Het onderwerp kan ook worden vastgezet in veiligheidsharnassen, gewichtsversterkende systemen, verschillende steunen of zelfs worden vastgezet en verplaatst met een robotorthopedisch systeem dat gebruikmaakt van de loopband.

Medische loopbanden zijn ook actieve meetinstrumenten. Wanneer ze verbonden zijn via een interface met ECG, ergospirometrie, bloeddrukmeter (BPM) of EMG, worden ze een nieuw medisch systeem (bijv. Stresstestsysteem of cardiopulmonaal revalidatiesysteem) en kunnen ze ook worden uitgerust om VO2max en diverse andere vitale functies te meten .

De meeste loopbanden hebben een "cardio-modus", waarbij een doelhartslag wordt gedefinieerd en de snelheid en hoogte (belasting) automatisch worden geregeld totdat het onderwerp zich in "hartslag-stabiele toestand" bevindt. Dus de loopband levert mechanische energie aan het menselijk lichaam op basis van de vitale functie (hartslag) van het onderwerp.

Een medische loopband die ook wordt gebruikt voor ergometrie en cardiopulmonale stresstest, evenals prestatiediagnostiek, is altijd een medisch hulpmiddel van klasse IIb, hetzij als zelfstandig apparaat in een medische omgeving of bij gebruik in combinatie met een ECG, EMG, ergospirometrie, of bloeddrukmeter.

NASA-astronaut T.J. Creamer, Expedition 22 boordwerktuigkundige, uitgerust met een bungee-harnas, oefent op de gecombineerde operationele dragende externe weerstandsloopband (COLBERT) in het Harmony-knooppunt van het internationale ruimtestation.

Op het loopdek beweegt het onderwerp, dat zich aanpast aan de regelbare snelheid van de riem. Het loopdek is meestal gemonteerd op dempende elementen, waardoor het loopdek schokabsorberende eigenschappen heeft. Door een hefelement wordt het gehele frame inclusief loopband loopband verhoogd en simuleert zo een hellingshoek voor bergop lopen. Sommige loopbanden hebben ook het omkeren van een loopband voor bergafwaartse belastingen. De meeste loopbanden voor professionals in de fitnessruimte lopen voor tafelafmetingen van ongeveer 150 cm lang en 50 cm breed, een snelheidsbereik van ongeveer 0 ... 20 km / u en een hellingshoek van 0 ... 20%.

Voor atleten zijn grotere en stabielere loopbanden nodig. Sprinters die met enige gewichtsverlaging bereiken, moeten snelheden tot 45 km / u op een groot dek van maximaal 300 cm lang en tot 100 cm breed laten lopen. Bij hoge lichamelijke inspanning en verhoogd valrisico is een valstopeenheid nodig om een ​​val van de proefpersonen of patiënten te voorkomen. Deze valstopinrichting wordt meestal uitgevoerd door een veiligheidsboog waaraan een touw is bevestigd aan een elektrische schakelaar. Een harnas draagt ​​het onderwerp dat voorkomt dat het valt en sluit de loopband af.

In sommige kantoren zijn werknemers voorzien van een loopband, zodat werknemers kunnen lopen terwijl ze aan een computer werken of telefoneren.

In behandelcentra worden loopbanden gebruikt met ingebouwde stoelen links en rechts voor bijvoorbeeld therapeuten, zodat de therapeuten vervolgens de benen van een beroerte-patiënt kunnen bewegen om loopbewegingen te simuleren en weer te leren lopen. Dit wordt manuele voortbewegingstherapie genoemd.

Extra grote loopbanden worden ook gebruikt om te fietsen met snelheden tot 80 km / u, voor rolstoelgebruikers en in speciale toepassingen met dikke loopband voor langlaufen en biatlon, waar atleten training en testoefeningen uitvoeren met rolski op een loopdek van tot maten van 450 x 300 cm.

Op deze pagina kunt u gratis PNG-afbeeldingen downloaden: Loopband PNG-afbeeldingen gratis downloaden