Breakdancing, ook wel breaking of b-boying / b-girling genoemd, is een atletische stijl van streetdance. Hoewel breakdancing divers is in de hoeveelheid variatie die beschikbaar is in de dans, bestaat het voornamelijk uit vier soorten beweging: toprock, downrock, power moves en freezes. Breakdancing is meestal ingesteld op hiphop-, funk- en breakbeat-muziek, hoewel moderne trends veel bredere muzieksoorten mogelijk maken langs bepaalde tempo's en beatpatronen.

Breakdancing is gemaakt door Afro-Amerikaanse jongeren eind jaren zestig en begin jaren zeventig. De vroegste breakdance-groepen waren de "Zulu Kings" en "Clark Kent". Halverwege de jaren zeventig begon de dans zich naar andere gemeenschappen te verspreiden en werd populair. Tegelijkertijd verloor de dans populariteit bij Afro-Amerikanen.

Een beoefenaar van deze dans wordt een b-boy, b-girl of breaker genoemd. Hoewel de term "breakdance" vaak wordt gebruikt om te verwijzen naar de dans in de populaire cultuur en in de reguliere entertainmentindustrie, zijn "b-boying" en "breaking" de oorspronkelijke termen en worden ze geprefereerd door de meerderheid van de pioniers en meest vooraanstaande beoefenaars .

Veel elementen van breakdancing zijn vóór de jaren zeventig terug te vinden in andere voorafgaande culturen. B-boy pioniers Richard "Crazy Legs" Colon en Kenneth "Ken Swift" Gabbert, beiden van Rock Steady Crew, noemen James Brown- en Kung Fu-films als invloeden. Veel van de acrobatische bewegingen, zoals de overstraling, vertonen duidelijke verbanden met gymnastiek. In het boek 'Rob Roy on the Baltic' uit 1877 beschrijft John MacGregor het zien in de buurt van Norrk? Ping een '... jonge man helemaal alleen, die de meest onverklaarbare sprong in de lucht aan het oefenen was ... hij zwaaide zich op, en dan rond op zijn hand voor een punt, toen zijn bovenbeen een grote cirkel beschreef ... '. De gravure toont een jonge man die blijkbaar breakdanceert. De dans werd de Giesse Harad Polska of 'zalmdistrictsdans' genoemd. In 1894 filmde Thomas Edison Walter Wilkins, Denny Toliver en Joe Rastus die dansten en een "inzinking" uitvoerden. Vervolgens filmde hij in 1898 een jonge straatdanser die acrobatische headspins uitvoerde. Pas in de jaren zeventig ontwikkelde b-boying zich als een gedefinieerde dansstijl in de Verenigde Staten. Er is ook bewijs van deze dansstijl in Kaduna, Nigeria in 1959.

Beginnend met DJ Kool Herc, namen Bronx-dj's de ritmische breakdown-secties (ook bekend als de "breaks") van dansrecords en verlengden ze door ze achter elkaar te herhalen. De breakbeat bood een ritmische basis waardoor dansers tijdens de pauze hun improvisatievaardigheden konden laten zien. Dit leidde tot de eerste gevechten: turn-based danscompetities tussen twee individuen of dansploegen beoordeeld op creativiteit, vaardigheid en muzikaliteit. Deze veldslagen vonden plaats in cyphers - kringen van mensen verzamelden zich rond de branding. Hoewel de eerste b-boys bij aanvang waren "bijna 90 procent Afro-Amerikaans", werden dansploegen zoals "SalSoul" en "Rockwell Association" bijna volledig bevolkt door Puerto Ricaanse Amerikanen.

Op deze pagina kunt u gratis PNG-afbeeldingen downloaden: Breakdance PNG-afbeeldingen gratis downloaden