چسب ، همچنین به عنوان چسب ، سیمان ، مخاط یا خمیر شناخته می شود ، هر ماده غیر فلزی است که بر روی یک سطح یا هر دو سطح از دو ماده جداگانه اعمال می شود که آنها را به هم می چسباند و در برابر جدایی آنها مقاومت می کند. برای توصیف خصوصیات بر اساس فرم فیزیکی یا شیمیایی ماده ، نوع مواد پیوست شده یا شرایطی که تحت آن اعمال می شود ، ممکن است از ترکیبات صفت همراه با کلمه "چسب" استفاده شود.

استفاده از چسب در مقایسه با تکنیک های اتصال مانند خیاطی ، بستن مکانیکی ، اتصال حرارتی و غیره مزایای زیادی را ارائه می دهد. اینها شامل قابلیت اتصال مواد مختلف به یکدیگر ، توزیع کارآمدتر استرس در مفاصل ، کارایی هزینه در یک فرآیند به راحتی مکانیزه ، بهبود در طراحی زیبایی شناسی و افزایش انعطاف پذیری طراحی. از معایب استفاده از چسب می توان به کاهش پایداری در دماهای بالا ، ضعف نسبی در پیوند دادن اشیاء بزرگ با سطح باند کوچک و همچنین مشکل بیشتر در جدا کردن اجسام در هنگام آزمایش اشاره کرد. چسب ها به طور معمول با روش چسبندگی سازماندهی می شوند. سپس اینها به درون چسبهای واکنشی و غیر واکنشی سازماندهی می شوند ، که به این مسئله مربوط می شود که آیا چسب به منظور سخت شدن واکنش شیمیایی نشان می دهد. از طرف دیگر ، آنها می توانند توسط اینكه آیا ذخایر خام منشاء طبیعی یا مصنوعی دارند ، یا با شروع مرحله بدنی آنها ، سازماندهی شوند.

چسب ها ممکن است به صورت طبیعی یافت یا به صورت مصنوعی تولید شود. اولین استفاده انسانی از مواد چسبنده مانند تقریباً 200000 سال پیش بود که نئاندرتال ها از تقطیر خشک پوست درخت توس برای استفاده در ابزارهای اتصال دهنده سنگ به دسته های چوبی ، تار را از تقطیر خشک تولید کردند. اولین ارجاعات به چسب ها در ادبیات برای اولین بار در حدود 2000 سال قبل از میلاد پدیدار شد. یونانیان و رومی ها سهم بسزایی در توسعه چسب ها داشتند. در اروپا ، چسب تا دوره 1500-1700 میلادی به طور گسترده ای مورد استفاده قرار نمی گرفت. از آن زمان تا 1900 افزایش در استفاده از چسب و کشف نسبتاً تدریجی بود. فقط از قرن گذشته توسعه چسب های مصنوعی به سرعت شتاب گرفت و نوآوری در این زمینه تا به امروز ادامه دارد.

در این صفحه می توانید تصاویر PNG: تصاویر چسب PNG را به صورت رایگان بارگیری کنید