Muzyka rockowa to szeroki gatunek muzyki popularnej, który powstał jako „rock and roll” w Stanach Zjednoczonych we wczesnych latach pięćdziesiątych i rozwinął się w szereg różnych stylów w latach sześćdziesiątych i później, szczególnie w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii. Jej korzenie sięgają lat 40. i 50. XX wieku, stylu rock and rolla, który w dużym stopniu czerpał z gatunków bluesa, rhythm and bluesa oraz muzyki country. Muzyka rockowa czerpała również silnie z wielu innych gatunków, takich jak blues elektryczny i folk, i zawierała wpływy jazzu, muzyki klasycznej i innych stylów muzycznych. Muzycznie rock koncentruje się na gitarze elektrycznej, zwykle jako część grupy rockowej z elektrycznym basem, perkusją i jednym lub kilkoma wokalistami. Zwykle rock jest muzyką opartą na utworach, zwykle z sygnaturą czasową 4/4 z wykorzystaniem formy zwrotka-refren, ale gatunek ten stał się niezwykle zróżnicowany. Podobnie jak w przypadku muzyki pop, teksty często podkreślają romantyczną miłość, ale odnoszą się również do wielu innych tematów, często społecznych lub politycznych.

Pod koniec lat sześćdziesiątych XX wieku pojawiło się wiele odrębnych podgatunków muzyki rockowej, w tym hybrydy, takie jak blues rock, folk rock, country rock, południowy rock, raga rock i jazz-rock, z których wiele przyczyniło się do rozwoju psychodelicznego rocka, na który wpływ miała kontrkulturowa psychodeliczna i hipisowska scena. Pojawiły się nowe gatunki, w tym rock progresywny, który rozszerzył elementy artystyczne; glam rock, który podkreślał styl show i styl wizualny; oraz zróżnicowany i trwały podgatunek heavy metalu, który kładł nacisk na głośność, moc i szybkość. W drugiej połowie lat 70. punk rock zareagował na to, produkując okrojoną, energiczną krytykę społeczną i polityczną. Punk wywarł wpływ w latach 80. na nową falę, post-punk i ostatecznie rock alternatywny. Od lat 90. XX wieku rock alternatywny zaczął dominować w muzyce rockowej i wkraczać do głównego nurtu w postaci grunge, Britpop i indie rock. Od tego czasu pojawiły się kolejne podgatunki fusion, w tym pop punk, rock elektroniczny, rap rock i rap metal, a także świadome próby ponownego odwiedzenia historii rocka, w tym odrodzenie garażowego rocka / post-punka i techno-popu na początku XXI wieku. .

Muzyka rockowa również ucieleśniała i służyła jako narzędzie ruchów kulturowych i społecznych, prowadząc do głównych subkultur, w tym modów i rockmanów w Wielkiej Brytanii oraz kontrkultury hipisowskiej, która rozprzestrzeniła się z San Francisco w Stanach Zjednoczonych w latach 60. Podobnie kultura punkowa lat 70. dała początek subkulturom gotyckim, punkowym i emo. Odziedziczając ludową tradycję pieśni protestu, muzyka rockowa jest kojarzona z aktywizmem politycznym, a także zmianami w społecznym nastawieniu do rasy, płci i zażywania narkotyków i często jest postrzegana jako wyraz buntu młodzieży przeciwko dorosłemu konsumpcjonizmowi i konformizmowi.

Brzmienie rocka tradycyjnie koncentruje się na wzmacnianej gitarze elektrycznej, która pojawiła się w swojej nowoczesnej formie w latach pięćdziesiątych XX wieku wraz z popularnością rock and rolla. Wpływ na to miały również dźwięki gitarzystów bluesowych. Dźwięk gitary elektrycznej w muzyce rockowej jest zwykle wspierany przez elektryczną gitarę basową, która była pionierem w muzyce jazzowej w tej samej epoce, oraz perkusję wytwarzaną z zestawu perkusyjnego, który łączy bębny i talerze. To trio instrumentów było często uzupełniane przez włączenie innych instrumentów, szczególnie klawiatur, takich jak fortepian, organy Hammonda i syntezator. Podstawowa instrumentacja rockowa wywodzi się z podstawowego instrumentarium zespołu bluesowego (wybitna gitara prowadząca, drugi instrument akordowy, bas i perkusja). Grupa muzyków wykonujących muzykę rockową jest określana jako zespół rockowy lub grupa rockowa. Ponadto zazwyczaj składa się z trzech (trójka władzy) do pięciu członków. Klasycznie, zespół rockowy przybiera formę kwartetu, którego członkowie obejmują jedną lub więcej ról, w tym wokalistę, gitarzystę prowadzącego, gitarzystę rytmicznego, gitarzystę basowego, perkusistę, a często klawiszowca lub innego instrumentalistę.

Muzyka rockowa jest tradycyjnie zbudowana na fundamencie prostych, niezsynchronizowanych rytmów w metrum 4/4, z powtarzającym się rytmem werbla na uderzeniach 2 i 4. Melodie często wywodzą się ze starszych trybów muzycznych, takich jak dorian i miksolidyjski, a także z trybów dur i moll. Harmonie wahają się od wspólnej triady do równoległych, doskonałych czwartych i piątych oraz dysonansowych progresji harmonicznych. Od późnych lat pięćdziesiątych, a zwłaszcza od połowy lat sześćdziesiątych, w muzyce rockowej często stosowano strukturę zwrotko-chór wywodzącą się z bluesa i muzyki ludowej, ale model ten znacznie się od siebie różni. Krytycy podkreślali eklektyzm i stylistyczną różnorodność rocka. Ze względu na złożoną historię i skłonność do zapożyczania z innych form muzycznych i kulturowych, argumentowano, że „niemożliwe jest powiązanie muzyki rockowej ze sztywno nakreśloną definicją muzyczną”.

Rock and roll został pomyślany jako ujście młodzieńczych tęsknot ... Tworzenie rock and rolla jest również idealnym sposobem na odkrywanie skrzyżowań seksu, miłości, przemocy i zabawy, aby pokazać rozkosze i ograniczenia regionu oraz z negatywnymi skutkami i korzyściami płynącymi z samej kultury masowej.

W przeciwieństwie do wielu wcześniejszych stylów muzyki popularnej, teksty rockowe dotyczyły szerokiego zakresu tematów, w tym romantycznej miłości, seksu, buntu przeciwko „The Establishment”, spraw społecznych i stylów życia. Te motywy zostały odziedziczone z różnych źródeł, takich jak tradycja popowa Tin Pan Alley, muzyka ludowa oraz rytm i blues. Dziennikarz muzyczny Robert Christgau określa rockowe teksty jako „fajne medium” z prostą dykcją i powtarzanymi refrenami i zapewnia, że ​​podstawowa „funkcja” rocka „odnosi się do muzyki lub, bardziej ogólnie, hałasu”. Często zauważano przewagę białych, męskich i często średniej klasy muzyków w muzyce rockowej, a rock był postrzegany jako zawłaszczenie czarnych form muzycznych dla młodej, białej i głównie męskiej publiczności. W rezultacie widziano również, że wyraża obawy tej grupy zarówno w stylu, jak i tekstach. Christgau, pisząc w 1972 r., Powiedział pomimo pewnych wyjątków, że „rock and roll zwykle oznacza identyfikację męskiej seksualności i agresji”.

Odkąd termin „rock” zaczął być używany zamiast „rock and rolla” od późnych lat 60-tych, zwykle był on kontrastowany z muzyką pop, z którą ma wiele wspólnych cech, ale od której często jest zdystansowany przez nacisk o muzykalności, występach na żywo i skupieniu się na poważnych i postępowych tematach jako części ideologii autentyczności, która często łączy się ze świadomością historii i rozwoju gatunku. Według Simona Fritha rock był „czymś więcej niż popem, czymś więcej niż rock and roll”, a „muzycy rockowi połączyli nacisk na umiejętności i technikę z romantyczną koncepcją sztuki jako wyrazu artystycznego, oryginalnego i szczerego”.

W nowym tysiącleciu termin rock był czasami używany jako ogólny termin obejmujący takie formy, jak muzyka pop, muzyka reggae, muzyka soul, a nawet hip hop, na którą miał wpływ, ale często kontrastował przez większość swojej historii. Christgau użył tego terminu szeroko w odniesieniu do muzyki popularnej i półpopularnej, która zaspokaja jego wrażliwość jako „rock and roll”, w tym zamiłowanie do dobrego rytmu, znaczący liryk z odrobiną dowcipu i temat młodości, który posiada „wieczną atrakcję” tak obiektywną, „że cała muzyka młodzieżowa wpisuje się w socjologię i raport terenowy”. Pisząc w Christgau's Record Guide: The '80s (1990), powiedział, że ta wrażliwość jest widoczna w muzyce folkowej piosenkarki Michelle Shocked, rapera LL Cool J i synth-popowego duetu Pet Shop Boys - „wszystkie dzieci pracują nad swoimi tożsamości ”- podobnie jak w muzyce Chucka Berry'ego, The Ramones i Replacements.

W tym clipart możesz pobrać darmowe obrazy PNG: Muzyka rockowa Obrazy PNG do pobrania za darmo