Punk rock (lub „punk”) to gatunek muzyki rockowej, który pojawił się w połowie lat siedemdziesiątych w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i Australii. Zakorzenione w rocku garażowym lat sześćdziesiątych i innych formach tego, co obecnie jest znane jako muzyka „proto-punk”, zespoły punkrockowe odrzucały postrzegane przez niego ekscesy głównego nurtu rocka lat 70. Zwykle tworzyli krótkie, szybkie piosenki z ostrymi melodiami i stylami śpiewania, okrojoną instrumentacją i często politycznymi, anty-establishmentowymi tekstami. Punk wyznaje zasadę „zrób to sam”; wiele zespołów samodzielnie produkuje nagrania i dystrybuuje je za pośrednictwem niezależnych wytwórni.

Termin „punk rock” został po raz pierwszy użyty przez amerykańskich krytyków rockowych na początku lat 70. do opisania zespołów garażowych z lat 60. i późniejszych aktów rozumianych jako ich stylistyczni spadkobiercy. Kiedy ruch noszący tę nazwę rozwinął się w latach 1974-1976, jego awangardę utworzyły takie zespoły jak Television, Patti Smith i Ramones w Nowym Jorku, Sex Pistols, The Clash i The Damned w Londynie oraz Saints in Brisbane . Gdy zbliżał się rok 1977, punk stał się głównym zjawiskiem kulturowym w Wielkiej Brytanii. To zrodziło punkową subkulturę wyrażającą młodzieńczy bunt poprzez charakterystyczny styl ubiorów i ozdób (takich jak celowo obraźliwe T-shirty, skórzane kurtki, opaski nabijane lub kolczaste i biżuterię, agrafki oraz ubrania typu bondage i S&M) oraz różnorodne antyautorytarne ideologie.

W 1977 roku wpływ muzyki i subkultury stał się bardziej wszechobecny, rozprzestrzeniając się na cały świat. Zakorzenił się w wielu lokalnych scenach, które często odrzucały przynależność do głównego nurtu. Pod koniec lat 70-tych punk przeszedł drugą falę, gdy nowe akty, które nie były aktywne w okresie jego powstawania, przyjęły ten styl. Na początku lat 80. dominującymi odmianami punk rocka stały się szybsze i bardziej agresywne podgatunki, takie jak hardcore punk (np. Minor Threat), street punk (np. Exploited) i anarcho-punk (np. Crass). Muzycy utożsamiający się z punkiem lub inspirowani nim podążali również za innymi muzycznymi kierunkami, dając początek spin-offom, takim jak post-punk, nowa fala, a później indie pop, rock alternatywny i noise rock. W latach 90-tych punk powrócił do głównego nurtu dzięki sukcesom punkrockowych i pop punkowych zespołów, takich jak Green Day, Rancid, the Offspring i Blink-182.

Pierwsza fala punk rocka była „agresywnie nowoczesna” i różniła się od tego, co było wcześniej. Według perkusisty Ramones, Tommy'ego Ramone, „W swojej pierwotnej formie wiele rzeczy [z lat 60. XX wieku] było innowacyjnych i ekscytujących. Niestety, dzieje się tak, że ludzie, którzy nie potrafili utrzymać świecy dla takich jak Hendrix, zaczęli odkładać makaron. niekończące się solówki, które prowadziły donikąd. Już w 1973 roku wiedziałem, że potrzebny jest czysty, okrojony, bez bzdur rock and roll. ” John Holmstrom, założyciel magazynu Punk, wspomina, że ​​„punk rock musiał się pojawić, ponieważ scena rockowa stała się tak oswojona, że ​​[grający] tak jak Billy Joel i Simon i Garfunkel byli nazywani rock and rollem, kiedy dla mnie i innych fanów , rock and roll oznaczał tę dziką i buntowniczą muzykę ”. W opisie krytyka Roberta Christgaua: „Była to także subkultura, która z pogardą odrzucała polityczny idealizm i kalifornijską głupotę hipisowskiego mitu o kwiatowej sile”.

Hipisi byli tęczowymi ekstremistami; punki są romantykami czerni i bieli. Hipisi wymuszali ciepło; punki uprawiają spokój. Hipisi żartowali sobie z wolnej miłości; punki udają, że s & m to nasz stan. Jako symbole protestu swastyki są nie mniej głupie niż kwiaty.

Dostępność techniczna i duch zrób to sam (DIY) są cenione w punk rocku. Brytyjski pub rock w latach 1972-1975 przyczynił się do powstania punk rocka, rozwijając sieć małych lokali, takich jak puby, w których mogły grać zespoły spoza głównego nurtu. Pub rock wprowadził również ideę niezależnych wytwórni płytowych, takich jak Stiff Records, które wydają podstawowe, tanie płyty. Zespoły pub rockowe organizowały własne wycieczki po małych klubach i wydawały niewielkie nakłady swoich płyt. We wczesnych dniach punk rocka ta etyka „zrób to sam” wyraźnie kontrastowała z tym, co ludzie na scenie uważali za ostentacyjne efekty muzyczne i wymagania technologiczne wielu popularnych zespołów rockowych. Muzyczna wirtuozeria była często traktowana z podejrzliwością. Według Holmstroma, punk rock był „rock and rollem” przez ludzi, którzy nie mieli zbyt wielu umiejętności jako muzycy, ale wciąż odczuwali potrzebę wyrażania siebie poprzez muzykę. W grudniu 1976 roku angielski fanzin Sideburns opublikował słynną teraz ilustrację trzech akordów, zatytułowaną „To jest akord, to kolejny, to jest trzeci. Teraz stwórz zespół”.

Brytyjski punk odrzucił współczesny mainstreamowy rock, reprezentowaną przez niego szerszą kulturę, a ich muzyczni poprzednicy: „No Elvis, Beatles or the Rolling Stones in 1977”, ogłosili piosenkę Clash „1977”. 1976, kiedy w Wielkiej Brytanii rozpoczęła się punkowa rewolucja, stał się muzycznym i kulturalnym „Rokiem Zero”. Kiedy nostalgia została odrzucona, wielu na scenie przyjęło nihilistyczną postawę, podsumowaną sloganem Sex Pistols „No Future”; w późniejszych słowach jednego z obserwatorów, pośród bezrobocia i niepokojów społecznych w 1977 roku, „nihilistyczna duma punka była najbardziej ekscytującą rzeczą w Anglii”. Podczas gdy „samorzutne wyobcowanie” było powszechne wśród „pijanych punków” i „rynsztokowych punków”, zawsze istniało napięcie między ich nihilistycznym poglądem a „radykalnym lewicowym utopizmem” zespołów takich jak Crass, który znalazł pozytywne, wyzwalające znaczenie ruch. Współpracownik Clash opisuje perspektywę wokalisty Joe Strummera: „Punk rock ma być naszą wolnością. Powinniśmy być w stanie robić to, co chcemy”.

Kwestia autentyczności jest ważna w subkulturze punkowej - pejoratywny termin „poseur” jest stosowany do tych, którzy kojarzą się z punkiem i przejmują jego stylistyczne atrybuty, ale uważa się, że nie podzielają ani nie rozumieją podstawowych wartości i filozofii. Uczony Daniel S. Traber twierdzi, że „osiągnięcie autentyczności w punkowej tożsamości może być trudne”; zauważa, że ​​w miarę dojrzewania sceny punkowej „każdy został nazwany pozerem”.

Wczesne zespoły punkowe często naśladują minimalne muzyczne aranżacje rocka garażowego z lat 60. Typowe instrumenty punk rockowe obejmują jedną lub dwie gitary elektryczne, elektryczny bas i zestaw perkusyjny wraz z wokalem. Piosenki są zwykle krótsze niż w przypadku innych popularnych gatunków. Piosenki punkowe były grane w szybkich, „karkołomnych” tempach, na co wpływ miał The Ramones. Większość wczesnych piosenek punk rockowych zachowała tradycyjną formę zwrotki i refrenu rock and roll i metrum 4/4. Jednak późniejsze zespoły często odchodziły od tego formatu. W opisie krytyka, Stevena Blusha, „Sex Pistols wciąż byli rock'n'rollem… jak najbardziej szalona wersja Chucka Berry'ego. Hardcore był radykalnym odejściem od tego. To nie był rock z refrenami. jakie powinno być pisanie piosenek. To jego własna forma ”.

Wokale są czasami nosowe, a teksty są często wykrzykiwane, a nie śpiewane w konwencjonalnym sensie. Punkrockowy „ochrypły, chrapliwy” wokal i skandowanie stanowiły ostry kontrast z „melodyjnym i eleganckim” śpiewem w mainstreamowym rocku. Wczesne punkowe wokale miały „arogancki warkot”. Skomplikowane solówki gitarowe są uważane za pobłażliwe i niepotrzebne, chociaż podstawowe przerwy na gitarze są powszechne. Partie gitarowe zwykle zawierają mocno zniekształcone akordy mocy lub akordy barre, tworząc charakterystyczny dźwięk opisany przez Christgau jako „buzzsaw drone”. Niektóre zespoły punk rockowe przyjmują podejście surf rockowe z lżejszym, bardziej jędrnym brzmieniem gitary. Inni, jak Robert Quine, gitarzysta prowadzący Voidoids, zastosowali dziki, „gonzo” atak, styl sięgający wstecz przez Velvet Underground do nagrań Ike Turnera z lat 50. Linie gitary basowej są często nieskomplikowane; kwintesencją podejścia jest nieustępliwy, powtarzalny „wymuszony rytm”, chociaż niektórzy basiści punkrockowi - tacy jak Mike Watt z Minutemen i Firehose - podkreślają bardziej techniczne linie basu. Basiści często używają kostki ze względu na szybkie następowanie po sobie nut, co sprawia, że ​​wybieranie palców jest niepraktyczne. Bębny zazwyczaj brzmią ciężko i sucho i często mają minimalną konfigurację. W porównaniu z innymi formami rocka synkopa nie jest regułą. Hardcore bębnienie wydaje się być szczególnie szybkie. Produkcja wydaje się być minimalistyczna, z utworami czasami umieszczanymi na domowych magnetofonach lub prostych czterościeżkowych portastudios. Typowym celem jest uzyskanie niemanipulowanego i rzeczywistego dźwięku nagrania, odzwierciedlającego zaangażowanie i autentyczność występu na żywo.

Punkrockowe teksty są zazwyczaj szczere i konfrontacyjne; w porównaniu z tekstami innych popularnych gatunków muzycznych, często komentują kwestie społeczne i polityczne. Utwory wyznaczające trendy, takie jak „Career Opportunities” zespołu Clash i „Right to Work” Chelsea, traktują o bezrobociu i ponurych realiach miejskiego życia. Szczególnie we wczesnym brytyjskim punku głównym celem było oburzenie i zszokowanie głównego nurtu. „Anarchia w Wielkiej Brytanii” The Sex Pistols a „God Save the Queen” otwarcie dyskredytowało brytyjski system polityczny i obyczaje społeczne. Anty-sentymentalne obrazy związków i seksu są powszechne, jak w „Love Comes in Spurts” napisanym przez Richarda Hell i nagranym przez niego z Voidoids. Anomie, różnie wyrażona w poetyckich terminach Hell's „Blank Generation” i bezceremonialność „Now I Wanna Sniff Some Glue”, jest wspólnym tematem. Utożsamianie punka z takimi tematami jest zgodne z poglądem V. Vale'a, założyciela fanzinu Search and Destroy z San Francisco: „Punk był totalną rewoltą kulturową. To była hardkorowa konfrontacja z czarną stroną historii i kultury, prawicowe obrazy , seksualne tabu, zagłębianie się w to, czego nigdy wcześniej żadne pokolenie nie zrobiło w tak dokładny sposób ”. Kontrowersyjna treść punkowych tekstów doprowadziła do tego, że niektóre płyty punkowe zostały zakazane przez stacje radiowe i odmówiły miejsca na półkach w dużych sieciach handlowych.

Klasyczny punkrockowy wygląd wśród amerykańskich muzyków płci męskiej nawiązuje do T-shirtów, kurtek motocyklowych i dżinsów, ulubionych przez amerykańskich grubasów lat pięćdziesiątych, kojarzonych ze sceną rockabilly i przez brytyjskich rockmanów z lat sześćdziesiątych. Oprócz T-shirta i skórzanych kurtek nosili podarte dżinsy i buty, zazwyczaj Doc Martens. Inspiracją dla punkowego wyglądu było szokowanie ludzi. Bardziej androgyniczny, łachmanowy wygląd Richarda Hela - i renomowany wynalazek estetyki agrafki - wywarł duży wpływ na impresario Sex Pistols Malcolma McLarena, a co za tym idzie, na brytyjski punkowy styl. (John D Morton z Cleveland's Electric Eels mógł być pierwszym muzykiem rockowym, który nosił kurtkę z agrafką.) [39] Partner McLarena, projektantka mody Vivienne Westwood, przyznaje Johnny'emu Rottenowi jako pierwszego brytyjskiego punka, który rozdarł koszulę, i basista Sex Pistols Sid Vicious jako pierwszy, który użył agrafek, chociaż niewielu z tych, którzy podążają za punkiem, mogło sobie pozwolić na zakup projektów McLarena i Westwooda tak znanych przez Pistolsów, więc stworzyli własne, urozmaicając `` wygląd '' różnymi stylami na podstawie tych projektów. Młode kobiety punkowe zburzyły na swój sposób typowe dla rocka typy kobiet „kociąt z coy sex lub skrzywdzonych bluesowych”. Wczesne punkowe muzyczki prezentowały różne style, od sprzętu niewoli Siouxsie Sioux po „prostą z rynsztoku androgynię” Patti Smith. Ta pierwsza okazała się znacznie bardziej wpływowa na styl kobiecy. Z biegiem czasu tatuaże, kolczyki i akcesoria nabijane metalami i kolcami stały się coraz powszechniejszym elementem punkowej mody zarówno wśród muzyków, jak i fanów, „styl zdobienia obliczony na niepokojące i oburzające”. Wśród innych aspektów sceny punk rockowej, włosy punka to ważny sposób na pokazanie wolności wypowiedzi. Typowa męska punkowa fryzura była pierwotnie krótka i wzburzona; irokez wyłonił się później jako charakterystyczny styl. Wraz z irokezem długie kolce kojarzą się z gatunkiem punk rocka. Oprócz irokezów wielu punk rockersów miało również jasne, neonowe włosy.

Charakterystyczny styl występów na scenie męskich muzyków punkowych nie odbiega znacząco od postaw macho klasycznie kojarzonych z muzyką rockową. Artystki punkowe wyraźniej zerwały z wcześniejszymi stylami. Uczony John Strohm sugeruje, że zrobili to, tworząc postacie typu tradycyjnie postrzeganego jako męski: „Przyjęli twardą, nieobliczalną pozę, która zapożyczała więcej z macho zuchwałych zespołów garażowych z lat sześćdziesiątych niż z wyliczonego wizerunku złych dziewczyn takich zespołów jak Uciekinierzy ”. Uczony Dave Laing opisuje, jak basista Gaye Advert zaadoptował elementy mody kojarzone z muzykami płci męskiej tylko po to, aby stworzyć osobowość sceniczną, którą chętnie konsumuje się jako „seksowną”. Laing koncentruje się na bardziej innowacyjnych i wymagających stylach gry, które można zobaczyć w różnych destabilizujących erotycznie podejściach Siouxsie Sioux, Ari Up Slits i Poly Styrene Spex X-Ray.

Brak zdecydowanej synkopacji doprowadził taniec punkowy do form „dewiacyjnych”. Charakterystycznym stylem było pierwotnie pogo. Sid Vicious, zanim został basistą Sex Pistols, jest uznawany za inicjatora pogo w Wielkiej Brytanii jako uczestnik jednego z ich koncertów. Moshing (slamdancing) jest typowe na pokazach hardcore. Brak konwencjonalnych rytmów tanecznych był głównym czynnikiem ograniczającym komercyjny wpływ punka na główny nurt.

Przełamywanie dystansu między wykonawcą a publicznością ma kluczowe znaczenie dla etyki punkowej. Dlatego tak ważny jest udział fanów w koncertach; podczas pierwszego rozkwitu ruchu często był prowokowany w sposób przeciwny - pozornie perwersyjny, ale odpowiednio „punkowy”. Brytyjskie zespoły punkowe z pierwszej fali, takie jak Sex Pistols i The Damned, obrażały i w inny sposób sprowokowały publiczność do intensywnych reakcji. Laing zidentyfikował trzy podstawowe formy fizycznej reakcji publiczności na prowokowanie: rzucanie puszkami, inwazja na scenę i plucie lub „gobbing”. W świecie hardcore inwazja na scenę jest często wstępem do nurkowania scenicznego. Oprócz licznych fanów, którzy założyli zespoły punkowe lub do nich dołączyli, członkowie publiczności stają się również ważnymi uczestnikami sceny za pośrednictwem wielu amatorskich i nieformalnych czasopism - w Anglii, według Lainga, punk „był pierwszym gatunkiem muzycznym, w którym pojawiły się fanziny. wszelkie znaczące liczby ”.

Na tej stronie możesz pobrać darmowe obrazy PNG: obrazy Punk rock PNG do pobrania za darmo