Taśma filmowa była powszechną formą instruktażowych multimediów z nieruchomymi obrazami, niegdyś powszechnie używanymi przez nauczycieli w szkołach podstawowych i średnich (K-12), przejętą pod koniec lat 80. przez nowsze i coraz tańsze pełnoekranowe kasety wideo, a później przez DVD. Od lat czterdziestych do osiemdziesiątych XX wieku taśmy filmowe stanowiły łatwą i niedrogą alternatywę dla filmów edukacyjnych 16 mm, wymagające bardzo mało miejsca do przechowywania i bardzo szybkie przewijanie do następnego użycia. Taśmy filmowe były duże i trwałe i rzadko wymagały łączenia. Nadal są używane w niektórych obszarach.

Taśma filmowa to rolka filmu pozytywowego 35 mm na szpuli z około trzydziestoma do pięćdziesięcioma obrazami ułożonymi w kolejności. Podobnie jak w przypadku kliszy 16 mm, taśma filmowa została umieszczona pionowo w dół przed otworem projektora, a nie poziomo, jak w rzutniku do slajdów. Dlatego rozmiar klatki jest mniejszy niż zwykły film 35 mm. Dwie klatki filmu na taśmie zajmują tyle samo miejsca, co pojedyncza klatka 35 mm, łącznie z jej paskiem ochronnym, tak więc klisza 35 mm z 25 ekspozycją może zawierać 50 obrazów z taśmy filmowej. Wczesne taśmy filmowe celuloidowe miały zwyczaj topienia się lub spalania pod wpływem intensywnego i długotrwałego ciepła lampy projekcyjnej. Nazywały się one taśmami zdjęciowymi, pierwszymi taśmami filmowymi wyprodukowanymi w kompletnym zestawie.

Zwykle taśma filmowa trwała od dziesięciu do dwudziestu minut. W zależności od tego, w jaki sposób zostały one opisane lub wyprodukowane, taśmy filmowe (które często były dostarczane z przewodnikiem instruktora) były wystarczająco elastyczne, aby można je było wykorzystać zarówno w formatach uczenia się we własnym tempie, jak iw całej klasie. Oprócz standardowego projektora ściennego lub ekranowego w klasie, dostępne były osobiste wyświetlacze filmowe o przekątnej około ośmiu cali, umożliwiające oglądanie z bliska przez jedną lub dwie osoby.

Instruktor włączał rzutnik taśmy filmowej, który pokazywałby pierwszą klatkę (obraz) taśmy filmowej. Następnie instruktor włączył płytę lub kasetę z prędkością 33 obr./min, zawierającą materiał audio do taśmy filmowej, który zawierał narrację. W odpowiednim momencie rozlegał się dźwięk sygnalizujący instruktorowi, aby obrócił pokrętło, przechodząc do następnej klatki. Później ulepszenia techniczne umożliwiły projektorowi automatyczne przesuwanie filmu.

Pod koniec lat 60. takie firmy jak Warren Schloat Productions, CBS, The New York Times Company, Scott Education, Coronet Films, Sunburst Media i Guidance Associates produkowały tytuły ze zdjęciami znanych artystów i ważnych wydarzeń z synchronizacją ścieżka dźwiękowa. Muzyka i narracja do taśmy filmowej pochodziły pierwotnie z płyty winylowej.

W latach 70. zaawansowana technologia audio, a płyty winylowe ustąpiły miejsca kasetom audio i stały się przydatne w zapewnianiu zindywidualizowanych instrukcji. Uczniowie mogli teraz oglądać i słuchać taśmy filmowej we własnym tempie. Taśmy filmowe wyszły również poza tradycyjne kursy artystyczne i humanistyczne, obejmując obszary naukowe, zawodowe, zawodowe i techniczne prowadzone przez takie firmy jak Bergwall Productions i Prentice Hall Media (dawniej Warren Schloat Productions). muzyka, sztuka, językoznawstwo, matematyka, biznes, a nawet ekonomia domu.

Na tej stronie możesz pobrać darmowe obrazy PNG: Taśma filmowa PNG do pobrania za darmo