Een elektrische gitaar is een gitaar die een pickup gebruikt om de vibratie van de snaren - die meestal van staal zijn gemaakt - om te zetten wanneer een gitarist de snaren bespeelt, tokkelt of met de vinger plukt - in elektrische signalen. De trillingen van de snaren worden waargenomen door een pickup, waarvan het meest voorkomende type de magnetische pickup is, die het principe van directe elektromagnetische inductie gebruikt. Het signaal dat door een elektrische gitaar wordt gegenereerd, is te zwak om een ​​luidspreker aan te sturen, dus wordt het op een gitaarversterker aangesloten voordat het naar een luidspreker wordt gestuurd, waardoor een geluid luid genoeg is om te horen. De output van een elektrische gitaar is een elektrisch signaal, en het signaal kan gemakkelijk worden gewijzigd door elektronische schakelingen om "kleur" aan het geluid toe te voegen of het geluid te veranderen. Vaak wordt het signaal aangepast met behulp van effecten zoals reverb en distortion en "overdrive", waarbij het grommende geluid een sleutelelement is van het geluid van de elektrische gitaar zoals het wordt gebruikt in blues- en rockmuziek.

Uitgevonden in 1931, werd de versterkte elektrische gitaar geadopteerd door jazzgitaristen, die probeerden om single-note gitaarsolo's te kunnen maken in grote bigband-ensembles. Vroege voorstanders van de elektrische gitaar die werden opgenomen waren Les Paul, Lonnie Johnson, Sister Rosetta Tharpe, T-Bone Walker en Charlie Christian. In de jaren 50 en 60 werd de elektrische gitaar het belangrijkste instrument in de popmuziek. Het is geëvolueerd tot een instrument dat in staat is tot een veelvoud aan geluiden en stijlen in genres variërend van pop en rock tot countrymuziek, blues en jazz. Het diende als een belangrijk onderdeel bij de ontwikkeling van elektrische blues, rock and roll, rockmuziek, heavy metalmuziek en vele andere muziekgenres.

Het ontwerp en de constructie van een elektrische gitaar variëren sterk in de vorm van de body en de configuratie van de hals, brug en pickups. Gitaren hebben mogelijk een vaste brug of een veerbelaste scharnierende brug waarmee spelers de toonhoogte van noten of akkoorden omhoog of omlaag kunnen "buigen" of vibrato-effecten kunnen uitvoeren. Het geluid van een gitaar kan worden aangepast door nieuwe speeltechnieken zoals het buigen van snaren, tikken, hameren, het gebruik van audiofeedback of slide-gitaarspel. Er zijn verschillende soorten elektrische gitaar, waaronder de solidbody gitaar, verschillende soorten hollowbody gitaren, de zessnarige gitaar (het meest voorkomende type, meestal gestemde E, A, D, G, B, E, van de laagste naar de hoogste snaren), de zevensnarige gitaar, die doorgaans een lage B-snaar onder de lage E toevoegt, en de twaalfsnarige elektrische gitaar, die zes paar snaren heeft.

Populaire muziek- en rockgroepen gebruiken de elektrische gitaar vaak in twee rollen: als ritmegitaar, die de akkoordsequentie of progressie en riffs speelt en de maat bepaalt (als onderdeel van een ritmesectie), en als leadgitaar, die wordt gebruikt om instrumentale melodielijnen, melodische instrumentale passages en solo's uit te voeren. In een kleine groep, zoals een powertrio, wisselt één gitarist tussen beide rollen. In grotere rock- en metalbands is er vaak een ritmegitarist en een leadgitarist.

In deze clipart kunt u gratis PNG-afbeeldingen downloaden: PNG-afbeeldingen voor elektrische gitaar gratis downloaden