Een creditcard is een betaalkaart die wordt uitgegeven aan gebruikers (kaarthouders) om de kaarthouder in staat te stellen een handelaar te betalen voor goederen en diensten op basis van de belofte van de kaarthouder aan de kaartuitgever om deze te betalen voor de bedragen plus de andere overeengekomen kosten. De kaartuitgever (meestal een bank) maakt een doorlopende rekening aan en verstrekt een kredietlijn aan de kaarthouder, van wie de kaarthouder geld kan lenen voor betaling aan een handelaar of als voorschot in contanten.

Een creditcard is anders dan een betaalkaart, waarvoor het saldo elke maand volledig moet worden terugbetaald. Met creditcards kunnen de consumenten daarentegen een doorlopend schuldsaldo opbouwen, tegen betaling van rente. Een creditcard verschilt ook van een creditcard, die door de eigenaar van de kaart als valuta kan worden gebruikt. Een creditcard verschilt ook van een betaalkaart doordat een creditcard doorgaans een derde partij omvat die de verkoper betaalt en door de koper wordt terugbetaald, terwijl een betaalkaart de betaling van de koper eenvoudig uitstelt tot een latere datum.

De grootte van de meeste creditcards is 85,60 mm × 53,98 mm (3 3⁄8 × 2 1⁄8 inch) en afgeronde hoeken met een straal van 2,88-3,48 mm, conform de ISO / IEC 7810 ID-1-standaard, dezelfde formaat als ATM-kaarten en andere betaalkaarten, zoals debetkaarten.

Creditcards hebben een gedrukt of reliëf bankkaartnummer dat voldoet aan de ISO / IEC 7812-nummeringsnorm. Het voorvoegsel van het kaartnummer, het Bank Identification Number (in de branche bekend als een BIN), is de reeks cijfers aan het begin van het nummer die de bank bepalen waartoe een creditcardnummer behoort. Dit zijn de eerste zes cijfers voor MasterCard- en Visa-kaarten. De volgende negen cijfers zijn het individuele rekeningnummer en het laatste cijfer is een geldigheidscontrolecode.

Beide standaarden worden gehandhaafd en verder ontwikkeld door ISO / IEC JTC 1 / SC 17 / WG 1. Creditcards hebben een magnetische strip die voldoet aan ISO / IEC 7813. Veel moderne creditcards hebben een computerchip als beveiliging voorzien zijn van.

Naast het hoofdcreditcardnummer hebben creditcards ook uitgiftedata en vervaldata (gegeven tot de dichtstbijzijnde maand), evenals extra codes zoals uitgiftegetallen en veiligheidscodes. Niet alle creditcards hebben dezelfde sets extra codes en gebruiken evenmin hetzelfde aantal cijfers.

Creditcardnummers waren oorspronkelijk voorzien van reliëf, zodat het nummer gemakkelijk kon worden overgeschreven naar laadbonnen. Met het wegvallen van papieren strookjes, zijn sommige creditcards niet meer voorzien van reliëf en in feite staat het kaartnummer niet meer vooraan.

Het concept van het gebruik van een kaart voor aankopen werd in 1887 beschreven door Edward Bellamy in zijn utopische roman Looking Backward. Bellamy gebruikte de term creditcard in deze roman elf keer, hoewel dit een kaart betekende voor het uitgeven van een burgerdividend van de overheid in plaats van te lenen, waardoor het meer op een debetkaart leek.

Een creditcarduitgevende onderneming, zoals een bank of kredietvereniging, sluit overeenkomsten met verkopers om hun creditcards te accepteren. Verkopers adverteren vaak welke kaarten ze accepteren door acceptatietekens weer te geven - meestal afgeleid van logo's - of dit kan worden gecommuniceerd in bewegwijzering in het etablissement of in bedrijfsmateriaal (het menu van een restaurant kan bijvoorbeeld aangeven welke creditcards worden geaccepteerd). Handelaren kunnen dit ook mondeling communiceren, zoals in "We nemen (merken X, Y en Z)" of "We nemen geen creditcards".

Visa, MasterCard en American Express zijn kaartuitgevende entiteiten die transactievoorwaarden vaststellen voor handelaren, kaartuitgevende banken en overnemende banken.

De creditcardverstrekker geeft een creditcard uit aan een klant op het moment of nadat een account is goedgekeurd door de kredietaanbieder, die niet dezelfde entiteit hoeft te zijn als de kaartuitgever. De kaarthouders kunnen het dan gebruiken om aankopen te doen bij handelaars die die kaart accepteren. Wanneer een aankoop wordt gedaan, stemt de kaarthouder ermee in om de kaartuitgever te betalen. De kaarthouder geeft toestemming om te betalen door een ontvangstbewijs te ondertekenen met een kaart met de kaartgegevens en het te betalen bedrag aan te geven of door een persoonlijk identificatienummer (pincode) in te voeren. Ook accepteren veel handelaren nu mondelinge autorisaties via telefoon en elektronische autorisatie via internet, bekend als een kaart die niet aanwezig is transactie (CNP).

Elektronische verificatiesystemen stellen verkopers in staat om binnen enkele seconden te verifiëren dat de kaart geldig is en dat de kaarthouder voldoende krediet heeft om de aankoop te dekken, zodat de verificatie op het moment van aankoop kan plaatsvinden. De verificatie wordt uitgevoerd met een creditcardbetaalterminal of point-of-sale (POS) -systeem met een communicatieverbinding met de overnemende bank van de handelaar. Gegevens van de kaart worden verkregen van een magneetstrip of chip op de kaart; het laatste systeem heet Chip en PIN in het Verenigd Koninkrijk en Ierland en wordt geïmplementeerd als EMV-kaart.

Voor kaart niet aanwezige transacties waarbij de kaart niet wordt getoond (bijv. E-commerce, postorder en telefonische verkoop), verifiëren handelaars bovendien dat de klant fysiek in het bezit is van de kaart en de geautoriseerde gebruiker is door om aanvullende informatie te vragen, zoals als de beveiligingscode op de achterkant van de kaart, de vervaldatum en het factuuradres.

Elke maand ontvangt de kaarthouder een overzicht met de aankopen die met de kaart zijn gedaan, eventuele openstaande kosten, het totale verschuldigde bedrag en de minimaal te betalen betaling. In de VS kan de kaarthouder na ontvangst van de verklaring alle kosten betwisten waarvan hij of zij denkt dat ze onjuist zijn (zie 15 U.S.C. § 1643, die de aansprakelijkheid van de kaarthouder voor ongeoorloofd gebruik van een creditcard beperkt tot $ 50). De Fair Credit Billing Act geeft details over de Amerikaanse regelgeving.

Veel banken bieden nu ook de mogelijkheid van elektronische afschriften, in plaats van of in aanvulling op fysieke afschriften, die op elk moment door de kaarthouder kunnen worden bekeken via de website voor online bankieren van de uitgevende instelling. Kennisgeving van de beschikbaarheid van een nieuwe verklaring wordt over het algemeen naar het e-mailadres van de kaarthouder gestuurd. Als de kaartuitgever ervoor heeft gekozen om dit toe te staan, kan de kaarthouder naast een fysieke cheque andere betalingsmogelijkheden hebben, zoals een elektronische overboeking van een betaalrekening. Afhankelijk van de uitgever kan de kaarthouder mogelijk ook meerdere betalingen doen binnen één afschriftperiode, waardoor hij of zij mogelijk de kredietlimiet op de kaart meerdere keren kan gebruiken.

In dit tijdperk kunt u gratis PNG-afbeeldingen downloaden: Creditcard PNG-afbeeldingen gratis downloaden