دوربین فیلمبرداری ، دوربینی است که برای دستیابی به تصاویر الکترونیکی در حرکت (برخلاف دوربین فیلم ، که تصاویر را در فیلم ضبط می کند) استفاده می شود ، در ابتدا برای صنعت تلویزیون توسعه یافته بود اما اکنون در سایر برنامه ها نیز متداول است.

اولین دوربین های فیلمبرداری مربوط به جان Logie Baird بودند که بر اساس دیسک مکانیکی Nipkow ساخته شده بودند و در دهه های 1918-1930 در پخش های تجربی مورد استفاده قرار می گرفتند. طرح های الکترونیکی مبتنی بر لوله دوربین فیلمبرداری ، مانند Iconoscope Vladimir Zworykin و dissector تصویر Philo Farnsworth ، سیستم Baird را تا سال 1930 پیوند می زدند. CCD (و بعداً سنسورهای پیکسل فعال CMOS) مشکلات رایج فن آوری های لوله مانند سوختگی تصویر را حذف کرده و گردش کار دیجیتالی را عملی ساخت. انتقال به تلویزیون دیجیتال باعث افزایش رونق دوربین های فیلمبرداری دیجیتال شد و تا سال 2010 ، بیشتر دوربین های فیلمبرداری دیجیتال بودند.

با ظهور فیلمبرداری دیجیتال ، تمایز بین دوربین های فیلمبرداری حرفه ای و دوربین های فیلم از بین رفته است زیرا مکانیسم متناوب یکسان شده است. امروزه ، دوربین های میان رده منحصراً برای تلویزیون و سایر کارها (به جز فیلم ها) به عنوان دوربین فیلمبرداری حرفه ای شناخته می شوند.

دوربین های فیلمبرداری در درجه اول در دو حالت استفاده می شوند. اولین ویژگی پخش اولیه در تلویزیون ، تلویزیون زنده است که در آن دوربین تصاویر مشاهده شده در زمان واقعی را مستقیماً به یک صفحه نمایش می دهد تا بتواند فوری را مشاهده کند. چند دوربین هنوز هم در تولید تلویزیون زنده کار می کنند ، اما بیشتر اتصالات زنده برای عملیات امنیتی ، نظامی / تاکتیکی و صنعتی است که در آنجا مشاهده ناگهانی یا از راه دور مورد نیاز است. در حالت دوم تصاویر برای بایگانی یا پردازش بیشتر در یک دستگاه ذخیره سازی ضبط می شوند. برای سالهای متمادی ، نوار ویدئویی فرمت اصلی مورد استفاده برای این منظور بود ، اما به تدریج توسط دیسک نوری ، دیسک سخت ، و سپس فلش مموری کاشته شد. فیلم ضبط شده در تولید تلویزیون استفاده می شود ، و بیشتر اوقات وظایف نظارت و نظارت که در آن ضبط بی نظیر یک وضعیت برای تجزیه و تحلیل های بعدی لازم است.

در این صفحه می توانید تصاویر PNG رایگان: دوربین فیلمبرداری تصاویر PNG ، دانلود رایگان دوربین PNG را دانلود کنید