یک لنز دوربین (همچنین به عنوان لنزهای عکاسی یا هدف عکاسی نیز شناخته می شود) یک لنز نوری یا مونتاژ لنزها است که در رابطه با بدنه دوربین و مکانیسم برای استفاده از تصاویر از اشیاء یا بر روی فیلم عکاسی یا در رسانه های دیگر قادر به ذخیره کردن یک تصویر شیمیایی یا بصورت الکترونیکی

در اصل بین لنزهای مورد استفاده برای دوربین ثابت ، دوربین فیلمبرداری ، تلسکوپ ، میکروسکوپ یا سایر دستگاهها تفاوت اساسی وجود ندارد ، اما طراحی و ساخت دقیق آن متفاوت است. لنز ممکن است به طور دائم بر روی یک دوربین ثابت باشد ، یا ممکن است با لنزهایی با فاصله کانونی ، دیافراگم و سایر خصوصیات قابل تعویض باشد.

اگرچه در اصل یک لنز محدب ساده کفایت خواهد کرد ، در عمل یک لنز مرکب که از تعدادی عنصر لنز نوری تشکیل شده است برای اصلاح (تا حد امکان) بسیاری از ناهنجاری های نوری که بوجود می آیند لازم است. برخی از ناهنجاری ها در هر سیستم لنز وجود خواهد داشت. این وظیفه طراح لنز است که اینها را متعادل کند و طرحی را تهیه کند که برای استفاده عکاسی و احتمالاً تولید انبوه مناسب باشد.

از لنزهای یکسان معمولی می توان به عنوان لنزهای "بهبود یافته" استفاده کرد. همانطور که نشان داده شده است ، "لنز" سوراخ دار به سادگی یک دیافراگم کوچک است که اکثر پرتوهای نور را مسدود می کند ، به طور ایده آل یک پرتوی را برای جسم برای هر نقطه روی سنسور تصویر انتخاب می کند. لنزهای Pinhole دارای چند محدودیت شدید هستند:

یک دوربین pinhole با دیافراگم بزرگ مبهم است زیرا هر پیکسل در اصل سایه توقف دیافراگم است ، بنابراین اندازه آن از اندازه دیافراگم کوچکتر نیست (تصویر سوم). در اینجا پیکسل مساحت آشکارساز است که از نقطه ای از جسم در معرض نور قرار می گیرد.

کوچکتر کردن سوراخ سوراخ باعث افزایش وضوح تصویر (تا حدودی) می شود ، اما میزان نور گرفته شده را کاهش می دهد.

در یک نقطه خاص ، کوچک کردن سوراخ به دلیل محدودیت پراش ، وضوح را بهبود نمی بخشد. فراتر از این حد ، کوچکتر کردن سوراخ باعث تیرگی تصویر و همچنین تیرگی آن می شود.

می توان از لنزهای عملی به عنوان پاسخی برای این سؤال اندیشید: "چگونه می توان لنز سوراخ دار را اصلاح کرد تا نور بیشتری را بپذیرد و اندازه لکه ای کوچکتر داشته باشد؟". اولین قدم ، قرار دادن یک لنز محدب ساده در سوراخ سوراخ با فاصله کانونی برابر با فاصله با صفحه فیلم است (با فرض اینکه دوربین از اشیاء دور دست عکس می گیرد). این باعث می شود که سوراخ سوراخ به طور قابل توجهی باز شود (تصویر چهارم) زیرا یک لنز محدب نازک به نسبت فاصله آنها تا محور لنزها ، پرتوهای نور را خم می کند ، در حالی که پرتوهای مرکز مرکز لنز را مستقیماً عبور می کنند. هندسه تقریباً مشابه لنزهای سوراخ دار ساده است ، اما به جای اینکه توسط اشعه منفرد نور روشن شود ، هر نقطه تصویر توسط یک "مداد" متمرکز از پرتوهای نور روشن می شود.

لنز دوربین ممکن است از تعدادی عنصر ساخته شود: از یکی ، همانند لنزهای منیسک جعبه براونی ، تا بیش از 20 در زوم پیچیده تر. این عناصر ممکن است گروهی از لنزها را که با هم سیمان شده اند ، تشکیل دهند.

عنصر جلو برای عملکرد کل مونتاژ بسیار مهم است. در تمام لنزهای مدرن سطح برای کاهش ساییدگی ، شعله ور شدن و بازتاب سطح و تنظیم ترازوی رنگ پوشش داده شده است. برای به حداقل رساندن انحراف ، انحنای معمولاً طوری تنظیم می شود که زاویه بروز و زاویه انکسار برابر باشد. در لنز اصلی این آسان است ، اما در بزرگنمایی همیشه سازش وجود دارد.

لنزها معمولاً با تنظیم فاصله از مونتاژ لنز تا صفحه تصویر یا با حرکت عناصر مونتاژ لنز متمرکز می شوند. برای بهبود عملکرد ، برخی از لنزها دارای یک دوربین بادامک هستند که فاصله بین گروه ها را با توجه به تمرکز لنزها تنظیم می کند. تولید کنندگان این موارد مختلف را می نامند: نیکون آن را CRC (تصحیح دامنه نزدیک) می نامد. کانن آنرا یک سیستم شناور می نامد. و Hasselblad و Mamiya آنرا FLE (عنصر لنز شناور) می نامند.

به دلیل داشتن خواص نوری خوب و مقاومت در برابر خراش ، شیشه رایج ترین ماده برای ساخت عناصر لنز است. از مواد دیگری نیز استفاده می شود ، مانند شیشه کوارتز ، فلوریت ، پلاستیک مانند آکریلیک (پلکسی گلاس) و حتی شیشه ژرمانیم و شهاب سنگ. پلاستیک ها امکان ساخت عناصر عدسی کاملاً غیر کروی را دارند که ساخت شیشه دشوار یا غیرممکن است و ساخت و عملکرد لنزها را ساده یا بهبود می بخشد. پلاستیک ها برای خارجی ترین عناصر همه مورد استفاده قرار نمی گیرند بلکه ارزان ترین لنزها هستند زیرا به راحتی خراش می خورند. لنزهای پلاستیکی تولید شده سالهاست که برای ارزانترین دوربینهای یکبار مصرف استفاده می شوند و شهرت بدی به دست آورده اند: تولید کنندگان نوری با کیفیت تمایل دارند از حسن نویسی مانند "رزین نوری" استفاده کنند. با این وجود بسیاری از لنزهای مدرن ، با کارایی بالا و با قیمت بالا از تولید کنندگان محبوب شامل عناصر کره ای قالب دار یا ترکیبی هستند ، بنابراین صحیح نیست که همه لنزهای دارای عناصر پلاستیکی از کیفیت عکاسی پایینی برخوردار باشند.

نمودار آزمون وضوح USAF 1951 یك روش برای اندازه گیری توان حل كننده لنز است. کیفیت مواد ، روکش ها و ساخت بر وضوح اثر می گذارد. وضوح لنز در نهایت با پراش محدود می شود و تعداد کمی از لنزهای عکاسی به این وضوح نزدیک می شوند. آنهایی که انجام می دهند "پراش محدود" هستند و معمولاً بسیار گران هستند.

امروزه ، به منظور به حداقل رساندن شعله ور شدن عدسی و سایر جلوه های ناخواسته ، بیشتر لنزها چند روکش هستند. برخی از لنزها برای جلوگیری از تابش نور ماوراء بنفش که می تواند رنگ را لکه کند ، دارای یک پوشش UV هستند. بیشتر سیمان های نوری مدرن برای اتصال عناصر شیشه ای ، نور UV را نیز مسدود می کنند ، و نیازی به فیلتر UV را نفی نمی کنند. عکاسان ماوراء بنفش برای یافتن لنزهای بدون سیمان یا روکش باید به طول زیادی بروند.

لنزها معمولاً برای تنظیم میزان نوری که عبور می کند دارای مکانیزم تنظیم دیافراگم ، معمولاً دیافراگم عنبیه هستند. در مدل های دوربین اولیه از یک صفحه چرخشی یا کشویی با سوراخ در اندازه های مختلف استفاده می شد. این ایستگاه های Waterhouse هنوز هم در لنزهای مدرن و تخصصی دیده می شود. شاتر ، برای تنظیم مدت زمان عبور نور ، ممکن است در داخل لنز (برای تصاویر با کیفیت بهتر) ، در داخل دوربین یا حتی به ندرت ، در مقابل لنز گنجانده شود. بعضی از دوربین های دارای کرکره برگ در لنز ، دیافراگم را حذف نمی کنند و کرکره وظیفه مضاعف را انجام می دهد.

در این صفحه می توانید تصاویر PNG رایگان: تصاویر لنز دوربین PNG را به صورت رایگان بارگیری کنید