Yıldırım, fırtına sırasında meydana gelen ani bir elektrostatik boşalmadır. Bu deşarj, bir bulutun elektrikle yüklü bölgeleri (bulut içi yıldırım veya IC olarak adlandırılır) arasında, iki bulut (CC yıldırım) arasında veya bir bulut ile yer (CG yıldırım) arasında gerçekleşir.

Atmosferdeki yüklü bölgeler, yerdeki bir cisme çarpması halinde grev ve bir bulutun içinde meydana gelmesi durumunda bir flaş olarak adlandırılan bu deşarj yoluyla geçici olarak kendilerini eşitler. Yıldırım, plazma şeklinde ışığa ve gök gürültüsü şeklinde sese neden olur. Şimşek veya flaş ışığına kadar sesin taşınması için çok büyük bir mesafede meydana geldiğinde yıldırım görülebilir ve duyulmayabilir.

Yıldırım, haritada gösterildiği gibi gezegenin her tarafına eşit olarak dağılmamıştır.

Yıldırımın yaklaşık% 70'i tropik konveksiyonun en büyük olduğu tropik bölgelerde karada meydana gelir. Bu, hem daha sıcak hem de daha soğuk hava kütlelerinin karışımından ve ayrıca nem konsantrasyonlarındaki farklılıklardan oluşur ve genellikle aralarındaki sınırlarda gerçekleşir. Körfez Akıntısı gibi daha kuru kara kütlelerini geçen ılık okyanus akıntılarının akışı, Güneydoğu Amerika Birleşik Devletleri'ndeki yüksek yıldırım sıklığını kısmen açıklamaktadır. Dünya okyanuslarının geniş alanlarındaki küçük veya yok kara kütlelerinin etkisi, atmosferdeki bu varyantlar arasındaki farklılıkları sınırlandırdığından, şimşek, orada daha büyük yer şekillerinden daha azdır. Kuzey ve Güney Kutupları gök gürültülü fırtınaları kapsama alanlarıyla sınırlıdır ve bu nedenle en az miktarda yıldırım alanlarına neden olur.

Genel olarak, buluttan yere (CG) yıldırım flaşları, dünyadaki tüm yıldırım flaşlarının sadece% 25'ini oluşturur. Bir fırtınanın tabanı genellikle negatif yüklü olduğundan, çoğu CG yıldırımının kaynağı budur. Bu bölge tipik olarak bulut içerisinde donmanın meydana geldiği yükseklikte bulunur. Donma, buz ve su arasındaki çarpışmalarla birleştiğinde, ilk yük geliştirme ve ayırma işleminin kritik bir parçası gibi görünmektedir. Rüzgarla çalışan çarpışmalar sırasında, buz kristalleri pozitif bir yük geliştirmeye eğilimliyken, daha ağır, sulu bir buz ve su karışımı (graupel denir) negatif bir yük geliştirir. Bir fırtına bulutu içindeki yukarı çekişler, daha hafif buz kristallerini daha ağır graupelden ayırır, bu da bulutun üst bölgesinin pozitif bir alan yükü biriktirmesine neden olurken, daha düşük seviye negatif bir alan yükü biriktirir.

Bulut içindeki konsantre yük, havanın yalıtım özelliklerini aşması gerektiğinden ve bu, bulut ile yer arasındaki mesafeyle orantılı olarak arttığından, CG çarpmaları (buluttan buluta (CC) veya bulutta (IC'ye göre) ) deşarj) bulut yere yakın olduğunda daha da artar. Donma seviyesinin atmosferde genellikle daha yüksek olduğu tropik bölgelerde, şimşek çakmalarının sadece% 10'u CG'dir. Donma yüksekliğinin daha düşük olduğu Norveç enleminde (yaklaşık 60 ° Kuzey enlemi), yıldırımın% 50'si CG'dir.

Yıldırım genellikle zeminden 1-2 km (0.6-1.25 mil) yüksek ve yüksekliği 15 km'ye (9.3 mil) kadar olan tabanları olan kumulonimbus bulutları tarafından üretilir.

Bu sayfada PNG resimleri ücretsiz download edebilirsiniz: Yıldırım PNG resimleri ücretsiz indir