Wieżowiec to wysoki, wielopiętrowy budynek nadający się do stałego zamieszkania. Kiedy termin ten był pierwotnie używany w latach osiemdziesiątych XIX wieku, opisywał budynek o 10 do 20 piętrach, ale obecnie opisuje jedno z co najmniej 40–50 pięter. Drapacz chmur, przeznaczony głównie do zastosowań biurowych, handlowych i mieszkalnych, można również nazwać wieżowcem, ale termin „drapacz chmur” jest często używany w odniesieniu do budynków wyższych niż 50 m (164 ft). W przypadku budynków o wysokości powyżej 300 m (984 ft) można używać terminu „supertall”, podczas gdy drapacze chmur sięgające powyżej 600 m (1969 ft) są klasyfikowane jako „megatall”.

Wspólną cechą drapaczy chmur jest stalowa konstrukcja wspierająca ściany osłonowe. Te ściany osłonowe albo opierają się na ramie poniżej, albo są zawieszone na ramie powyżej, zamiast spoczywać na ścianach nośnych o konwencjonalnej konstrukcji. Niektóre wczesne drapacze chmur mają stalową ramę, która umożliwia budowę ścian nośnych wyższych niż te wykonane z betonu zbrojonego.

Ściany współczesnych wieżowców nie są nośne, a większość drapaczy chmur charakteryzuje się dużymi powierzchniami okien, na które pozwalają stalowe ramy i ściany osłonowe. Jednak drapacze chmur mogą mieć ściany osłonowe, które naśladują konwencjonalne ściany z niewielką powierzchnią okien. Nowoczesne drapacze chmur często mają konstrukcję rurową i są zaprojektowane tak, aby działały jak pusty cylinder, aby były odporne na wiatr, sejsmiczne i inne obciążenia boczne. Aby wydawać się bardziej smukłe, pozwalać na mniejszą ekspozycję na wiatr i przepuszczać więcej światła dziennego do ziemi, wiele drapaczy chmur ma projekt z niepowodzeniami, które czasami są również wymagane konstrukcyjnie.

W tym clipart możesz pobrać darmowe obrazy PNG: obrazy drapacz chmur PNG do pobrania za darmo