کفش های کفش ، به نام کفش (کفش انگلیسی) یا چکمه (انگلیسی انگلیسی) نیز نامیده می شوند ، سیستمی است که معمولاً برای ایمن کردن کفش ، چکمه و سایر کفش استفاده می شود. آنها به طور معمول از یک جفت رشته یا تار تشکیل شده اند ، یکی برای هر کفش ، در هر دو انتها با بخش های سفت که به عنوان کوله پشتی معروف است ، تمام می شوند. هر كفش به طور معمول از هر طرف کفش عبور می دهد. سست کردن بستن ، به کفش اجازه می دهد تا به اندازه کافی گسترده باز شود تا پا قرار بگیرد یا برداشته شود. سفت کردن توری و اتصال به انتهای آن ، پا را در کفش بسته می کند.

کفش های سنتی از چرم ، پنبه ، جوتو ، کنف یا سایر مواد ساخته شده در ساخت طناب ساخته شده بودند. کفش های مدرن اغلب الیاف مصنوعی مختلفی را شامل می شوند ، که به طور کلی لغزنده تر هستند و در نتیجه مستعد از بین رفتن از الیاف سنتی هستند. از طرف دیگر ، كفشهای مصنوعی صاف ، عموماً ظاهر كمتری دارند ، از ساییدگی كمتر رنج می برند و نسبت به پوسیدگی از رطوبت كمتر مستعد هستند. الیاف تخصصی مانند مقاوم در برابر شعله نوومکس در چکمه های ایمنی برای آتش نشانان استفاده می شوند.

توری های الاستیک هم باعث می شود که توری ها راحت تر بمانند و هم اینکه اجازه می دهد کفش بدون کراوات و بدون چسباندن روی آن خاموش شود و خاموش شود و همین امر باعث می شود آنها یک انتخاب محبوب برای کودکان ، افراد مسن و ورزشکاران باشند.

سه کفش که دارای سه گلوله متفاوت است: مس ، پلاستیک و برنج

قسمت سفت و سخت در هر انتهای کفش که هر دو ریسمان را از جدا شدن دور نگه می دارد و همچنین نگه داشتن توری و تغذیه آن را از طریق خط چشم آسانتر می کند ، به آن گلچین گفته می شود ، همچنین یک گوشه هجی شده است.

به دلیل افزایش سطح سطح برای اصطکاک ، بند کفش هایی که دارای سطح مقطع مسطح هستند ، به دلیل افزایش سطح سطح برای چسباندن ، ایمن تر و راحت تر از آنهایی هستند که دارای سطح مقطع هستند ، آسان تر است. توری های مسطح بسیار گسترده ای اغلب "بندهای چربی" نامیده می شوند. کفش های چرمی با سطح مقطع مربع ، که در کفش های قایق بسیار متداول است ، بسیار ناخوشایند مستعد از بین رفتن هستند.

برای افزایش اصطکاک و کمک به آنها در ارتباط ماندن ، می توان از کفاشی استفاده کرد ، چه در کارخانه و چه با کالاهای جانبی.

در این صفحه می توانید تصاویر PNG: Shoelaces PNG تصاویر رایگان را بارگیری کنید