Bir fonograf kaydı (özellikle İngiliz İngilizcesinde gramofon kaydı olarak da bilinir), genellikle basitçe kayıt, yazılı, modüle edilmiş spiral oluğa sahip düz bir disk şeklinde bir analog ses depolama ortamıdır. Oluk genellikle çevrenin yakınında başlar ve diskin merkezine yakın bir yerde biter. İlk başta, diskler genellikle gomalaktan yapılmıştır; 1940'lı yıllarda başlayan polivinil klorür yaygınlaştı. O zamandan beri, yavaş yavaş, herhangi bir malzemeden yapılan kayıtlara vinil kayıtlar veya sadece vinil denilmeye başlandı.

Fonograf disk kaydı, 20. yüzyıl boyunca müzik üretimi için kullanılan birincil ortamdır. 1880'lerin sonlarından itibaren fonograf silindiri ile birlikte mevcuttu ve 1912 civarında etkili bir şekilde yerini aldı. Kompakt kaset gibi yeni formatlar kitlesel pazarlandığında bile vinil kayıtlar en büyük pazar payını korudu. 1980'lere gelindiğinde, kompakt disk biçimindeki dijital medya daha büyük bir pazar payı kazanmıştı ve vinil kaydı 1991'de ana akımdan ayrıldı. 1990'lardan beri vinil kayıtları daha küçük ölçekte üretilmeye ve satılmaya devam ediyor ve özellikle disk jokeyleri (DJ'ler) tarafından kullanılır ve çoğunlukla dans müziği türlerinde sanatçılar tarafından yayınlanır ve büyüyen bir niş müzik grubu pazarı tarafından dinlenir. Fonograf rekoru 21. yüzyılın başlarında niş yeniden canlandı - 2014'te ABD'den 2009'da% 260 artışla 9.2 milyon vinil rekor satıldı. Benzer şekilde İngiltere satışlarında 2009'dan 2014'e beş kat arttı.

2017 itibariyle dünya çapında 48 vinil plak presleme tesisi, 18'i ABD'de ve 30'u diğer ülkelerde kalmaktadır. Vinilin popülaritesinin artması yeni ve modern plak baskı makinelerine yatırım yapılmasına yol açtı. [4] Sadece iki vernik üreticisi (asetat diskler) kalmıştır: Kaliforniya'da Apollo Masters ve Japonya'da MDC.

Fonograf kayıtları genellikle çapları (12 inç, 10 inç, 7 inç), oynandıkları dakikadaki devir sayısı (rpm) cinsinden (8 1⁄3, 16 2⁄3, 33 1⁄3, 45, 78), [6] ve zaman kapasiteleri, çapları ve hızları (LP [uzun çalma], 12 inç disk, 33 1⁄3 rpm; SP [tek], 10 inç) disk, 78 rpm veya 7 inç disk, 45 rpm; EP [genişletilmiş oynatma], 12 inç disk veya 7 inç disk, 33 1⁄3 veya 45 rpm); üreme kalitesi veya sadakat seviyesi (yüksek sadakat, ortofonik, tam kapsamlı vb.); ve ses kanallarının sayısı (mono, stereo, dörtlü, vb.).

Vinil kayıtlar yanlış saklanırsa çizilebilir veya bükülebilir, ancak yüksek ısıya maruz kalmazsa, dikkatsizce tutulursa veya kırılmazsa, vinil kayıtların yüzyıllarca dayanma potansiyeli vardır.

Büyük kapak (ve iç kollar), özellikle uzun oyun vinil LP'si söz konusu olduğunda, görsel ifade için verilen alan için koleksiyoncular ve sanatçılar tarafından değerlenir.

Léon Scott tarafından 1857'de patentli olan fonograf, ses dalgalarını grafiksel olarak, yalnızca görsel analiz için ve oynatmaya niyetlenmeden izler halinde grafik olarak kaydetmek için titreşimli bir diyafram ve prob ucu kullandı. 2000'li yıllarda, bu izlemeler ilk olarak ses mühendisleri tarafından tarandı ve dijital olarak sesli sese dönüştürüldü. Scott'ın 1860 yılında yaptığı şarkı ve konuşma fonografları 2008'de ilk kez ses olarak çalındı. Ayar çatalı tonu ve 1857 gibi erken kaydedilen anlaşılmaz parçacıklar ile birlikte bunlar bilinen en eski ses kayıtları.

1877'de Thomas Edison fonografı icat etti. Fonografın aksine, ses kaydedebilir ve çoğaltabilir. İsmin benzerliğine rağmen, Edison'un fonografının Scott'ın fonografisine dayandığına dair herhangi bir belgesel kanıt yoktur. Edison ilk olarak üzerinde çalıştığı telgraf tekrarlayıcısına benzer bir "telefon tekrarlayıcı" oluşturma fikri ile balmumu emdirilmiş bir kağıt kaset üzerine ses kaydetmeyi denedi. Görünür sonuçlar, sesin fiziksel olarak kaydedilip çoğaltılabileceğinden emin olmasına rağmen, notları, birkaç ay sonra tinfoil'i bir kayıt ortamı olarak kullandığı ilk denemesinden önce sesi gerçekten ürettiğini göstermez. Kalay folyo, yivli metal bir silindirin etrafına sarıldı ve ses döndürülmüş bir stylus, silindir döndürülürken kalay folyoyu girintili hale getirdi. Kayıt hemen oynatılabilir. Tinfoil fonografını halka tanıtan Scientific American makalesi, Marey, Rosapelly ve Barlow ile Scott'ın yanı sıra kayıt için cihazların yaratıcıları olarak bahsetti, ancak en önemlisi ses üretmedi. Edison ayrıca kaset ve disk formatlarını kullanan fonografın varyasyonlarını icat etti. Fonograf için çok sayıda uygulama öngörülmüştür, ancak halka açık gösterilerde şaşırtıcı bir yenilik olarak kısa bir rağbet görmesine rağmen, tinfoil fonografın herhangi bir pratik kullanıma konulamayacak kadar kaba olduğu kanıtlanmıştır. On yıl sonra Edison, folyo tabakası yerine içi boş bir balmumu silindiri kullanan çok gelişmiş bir fonograf geliştirdi. Bu hem daha iyi hem de çok daha kullanışlı ve dayanıklı bir cihaz olduğunu kanıtladı. Balmumu fonograf silindiri, 1880'lerin sonunda kaydedilen ses pazarını yarattı ve 20. yüzyılın ilk yıllarında piyasaya hakim oldu.

Yanal kesilmiş disk kayıtları Amerika Birleşik Devletleri'nde, sistemini "gramofon" olarak adlandıran ve Edison'un balmumu silindiri "fonograf" ve Amerikan Graphophone'un balmumu silindiri "grafofonundan" ayıran Emile Berliner tarafından geliştirildi. İlk kez 1889'da, sadece Avrupa'da pazarlanan Berliner'in en eski diskleri 12.5 cm (yaklaşık 5 inç) çapındaydı ve küçük bir el tahrikli makine ile çalındı. Hem kayıtlar hem de makine, sınırlı ses kalitesi nedeniyle sadece bir oyuncak veya merak olarak kullanılmak için yeterliydi. 1894'te Amerika Birleşik Devletleri'nde, Berliner Gramofon markası altında, Berliner, 7 inç çapındaki rekorları biraz daha önemli eğlence değeriyle ve bunları oynamak için biraz daha büyük gramofonlarla pazarlamaya başladı. Berliner kayıtlarının balmumu silindirlerine kıyasla zayıf ses kalitesi vardı, ancak üretim ortağı Eldridge R. Johnson sonunda geliştirdi. 1901'de Berliner'in "Gramofon" ticari markasını terk ederek Johnson ve Berliner'in ayrı şirketleri, ürünleri yıllarca pazara hükmedecek olan Camden, New Jersey'de Victor Talking Machine Company'yi kurmak için yeniden düzenlendi. [9] Emile Berliner, şirketini 1900 yılında Montreal'e taşıdı. RCA Victor'un Kanada şubesi haline gelen fabrika hala var. Montreal'de Berliner için özel bir müze var (Musée des ondes Emile Berliner).

1901'de 10 inçlik disk kayıtları tanıtıldı, bunu 1903'te 12 inçlik kayıtlar izledi. Bunlar sırasıyla üç ve dört dakikadan fazla sürebilirken, çağdaş silindirler sadece yaklaşık iki dakika sürebilir. Disk avantajını ortadan kaldırmak için Edison, 1909'da Amberol silindirini tanıttı ve maksimum 4 1⁄2 dakika (160 rpm'de) çalma süresine sahipti ve bu da oyun yüzeyi olan Blue Amberol Records'un yerini aldı çok daha az kırılgan olan bir plastik olan selüloitten yapılmıştır. Bu gelişmelere rağmen, 1910'larda diskler bu erken formatlı savaşı kararlı bir şekilde kazandı, ancak Edison 1929'un sonlarına kadar sürekli azalan bir müşteri tabanı için yeni Blue Amberol silindirleri üretmeye devam etti. 1919'a kadar, yan kesimli disk üretimi için temel patentler Kayıtların süresi doldu ve sayısız şirketin bunları üretmesi için alan açıldı. Analog disk kayıtları, 1980'lerde dijital kompakt diskler tarafından satılıncaya kadar ev eğlence pazarına egemen oldu ve bu da çevrimiçi müzik mağazaları ve Internet dosya paylaşımı yoluyla dağıtılan dijital ses kayıtları ile desteklendi.

Bu küçük resim PNG görüntüler download özgür olabilir: Vinil plak PNG görüntüler ücretsiz indir