Walkie-talkie (bardziej formalnie znany jako ręczny nadajnik-odbiornik lub HT) to ręczny, przenośny, dwukierunkowy nadajnik-odbiornik radiowy. Jego rozwój w czasie drugiej wojny światowej przypisuje się różnie Donaldowi L. Hingsowi, inżynierowi radiowemu Alfredowi J. Grossowi i zespołom inżynierów Motoroli. Po raz pierwszy używane w piechocie, podobne projekty zostały stworzone dla artylerii polowej i jednostek czołgów, a po wojnie krótkofalówki rozprzestrzeniły się na bezpieczeństwo publiczne, a ostatecznie do pracy komercyjnej i na placu budowy.

Typowe krótkofalówki przypominają słuchawkę telefoniczną, z głośnikiem wbudowanym na jednym końcu i mikrofonem na drugim (w niektórych urządzeniach głośnik jest również używany jako mikrofon) oraz anteną zamontowaną na górze urządzenia. Są podnoszeni do twarzy, aby porozmawiać. Walkie-talkie to urządzenie do komunikacji w trybie półdupleksu. Wiele krótkofalówek korzysta z jednego kanału radiowego i tylko jedno radio na kanale może nadawać w danej chwili, chociaż może słuchać dowolna liczba. Transiwer jest normalnie w trybie odbioru; gdy użytkownik chce rozmawiać, musi nacisnąć przycisk „Naciśnij i mów” (PTT), który wyłącza odbiornik i włącza nadajnik.

Kanadyjski wynalazca Donald Hings był pierwszym, który stworzył przenośny system sygnalizacji radiowej dla swojego pracodawcy CM&S w 1937 r. Nazwał ten system „zestawem paczek”, chociaż później stał się on znany jako „walkie-talkie”. W 2001 roku Hings został formalnie odznaczony za znaczenie urządzenia dla działań wojennych. Model Hingsa C-58 „Handy-Talkie” był w służbie wojskowej w 1942 roku, w wyniku tajnych prac badawczo-rozwojowych, które rozpoczęły się w 1940 roku.

Alfred J. Gross, inżynier radiowy i jeden z twórców systemu Joan-Eleanor, również pracował nad wczesną technologią stojącą za walkie-talkie w latach 1938-1941 i czasami przypisuje mu się jej wynalezienie.

Pierwsze urządzenie, które jest powszechnie nazywane „walkie-talkie”, zostało opracowane przez wojsko amerykańskie podczas II wojny światowej, plecakowy Motorola SCR-300. Został stworzony przez zespół inżynierów w 1940 roku w Galvin Manufacturing Company (prekursor Motoroli). Zespół składał się z Dana Noble'a, który wymyślił projekt wykorzystujący modulację częstotliwości; Henryk Magnuski, który był głównym inżynierem RF; Marion Bond; Lloyd Morris; i Bill Vogel.

Pierwszą ręczną krótkofalówką był nadajnik-odbiornik AM SCR-536 z 1941 roku, również wyprodukowany przez Motorolę, nazwany Handie-Talkie (HT). Pojęcia te są dziś często mylone, ale oryginalna krótkofalówka odnosiła się do modelu montowanego z tyłu, podczas gdy handie-talkie było urządzeniem, które można było trzymać w całości w dłoni. Oba urządzenia wykorzystywały lampy próżniowe i były zasilane wysokonapięciowymi bateriami z suchymi ogniwami.

Po drugiej wojnie światowej Raytheon opracował wojskowy zamiennik SCR-536, AN / PRC-6. Obwód AN / PRC-6 wykorzystywał 13 lamp próżniowych (odbiornik i nadajnik); drugi zestaw trzynastu rur został dostarczony z urządzeniem jako części zamienne. Jednostka została fabrycznie ustawiona na jeden kryształ, który można było zmienić na inną częstotliwość w terenie, wymieniając kryształ i ponownie dostrajając jednostkę. Używał 24-calowej anteny biczowej. Był opcjonalny telefon, który można było podłączyć do AN / PRC-6 kablem o długości 1,5 metra. Do noszenia i podtrzymywania podczas pracy przewidziano regulowany pasek.

W połowie lat siedemdziesiątych Korpus Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych podjął próbę opracowania radia drużynowego w celu zastąpienia niezadowalającego odbiornika AN / PRR-9 montowanego na hełmie i ręcznego odbiornika / nadajnika AN / PRT-4 (oba opracowane przez armię amerykańską) . AN / PRC-68, po raz pierwszy wyprodukowany w 1976 roku przez firmę Magnavox, został wydany żołnierzom piechoty morskiej w latach 80. XX wieku i przyjęty również przez armię amerykańską.

Skrót HT, wywodzący się ze znaku towarowego Motorola „Handie-Talkie”, jest powszechnie używany w odniesieniu do przenośnych przenośnych krótkofalówek, przy czym „walkie-talkie” jest często używane jako termin laika lub konkretnie w odniesieniu do zabawki. Bezpieczeństwo publiczne i użytkownicy komercyjni na ogół nazywają swoje palmtopy po prostu „radiami”. Nadwyżki Motorola Handie-Talkie trafiły w ręce krótkofalowców natychmiast po drugiej wojnie światowej. Radiotelefony Motorola z lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku zostały wypożyczone lub przekazane grupom szynki jako część programu Obrony Cywilnej. Aby uniknąć naruszenia znaku towarowego, inni producenci używają w odniesieniu do swoich produktów określeń, takich jak „Handheld Transceiver” lub „Handie Transceiver”.

Walkie-talkie są szeroko stosowane w każdym otoczeniu, w którym niezbędna jest przenośna komunikacja radiowa, w tym w biznesie, bezpieczeństwie publicznym, wojsku, rekreacji na świeżym powietrzu itp., A urządzenia są dostępne w wielu przedziałach cenowych, od niedrogich urządzeń analogowych sprzedawanych jako zabawki po wzmocnione ( tj. wodoodporne lub iskrobezpieczne) analogowe i cyfrowe urządzenia do użytku na łodziach lub w przemyśle ciężkim. Większość krajów zezwala na sprzedaż krótkofalówek przynajmniej do celów biznesowych, komunikacji morskiej i niektórych ograniczonych zastosowań osobistych, takich jak radio CB, a także do projektów krótkofalówek. Walkie-talkie, dzięki coraz większemu wykorzystaniu zminiaturyzowanej elektroniki, mogą być bardzo małe, przy czym niektóre osobiste dwukierunkowe modele radiowe UHF są mniejsze niż talia kart (chociaż jednostki VHF i HF mogą być znacznie większe ze względu na potrzebę większych anteny i zestawy akumulatorów). Ponadto, gdy koszty spadają, możliwe jest dodanie zaawansowanych funkcji blokady szumów, takich jak CTCSS (analogowa blokada szumów) i DCS (cyfrowa blokada szumów) (często sprzedawanych jako „kody prywatności”) do niedrogich radiotelefonów, a także funkcje szyfrowania głosu i trunkingu . Niektóre jednostki (zwłaszcza amatorskie HT) zawierają również klawiatury DTMF do zdalnej obsługi różnych urządzeń, takich jak repeatery. Niektóre modele obejmują funkcję VOX do obsługi bez użycia rąk, a także możliwość podłączenia zewnętrznych mikrofonów i głośników.

Wyposażenie konsumenckie i komercyjne różni się na wiele sposobów; sprzęt komercyjny jest zwykle wzmocniony, z metalowymi obudowami i często ma zaprogramowanych tylko kilka określonych częstotliwości (często, choć nie zawsze, z komputerem lub innym zewnętrznym urządzeniem programującym; starsze jednostki mogą po prostu zamienić kryształy), ponieważ dana firma lub agent bezpieczeństwa publicznego często musi przestrzegać określonego przydziału częstotliwości. Z drugiej strony sprzęt konsumencki jest zwykle wykonany jako mały, lekki i umożliwiający dostęp do dowolnego kanału w określonym paśmie, a nie tylko podzbioru przypisanych kanałów.

W tym clipart możesz pobrać darmowe obrazy PNG: obrazy Walkie-talkie PNG do pobrania za darmo