Een wasknijper (VS-Engels) of wasknijper (VK-Engels) is een sluiting die wordt gebruikt om kleding op te hangen om te drogen, meestal aan een waslijn. Wasknijpers zijn vaak in veel verschillende uitvoeringen verkrijgbaar.

Niet te verwarren met de houten wasknijper uit één stuk voor het ophangen van jassen die in de 18e eeuw door de Shaker-gemeenschap is uitgevonden. Tijdens de 18e eeuw werd de was aan struiken, ledematen of lijnen opgehangen om te drogen, maar er zijn geen wasknijpers te vinden in schilderijen of prenten uit die tijd. De wasknijper voor het ophangen van natte was verschijnt pas in het begin van de 19e eeuw, gepatenteerd door Jérémie Victor Opdebec. Dit ontwerp maakt geen gebruik van veren, maar is uit één stuk gemaakt, met de twee tanden van het penchassis met slechts een kleine afstand ertussen - deze vorm van pen zorgt voor de aangrijpende werking doordat de twee tanden uit elkaar worden geklemd en daardoor worden samengedrukt samen in die zin dat de tanden willen terugkeren naar hun oorspronkelijke rusttoestand. Deze vorm van pin is vaak gemaakt van plastic of oorspronkelijk hout. In Engeland was het maken van wasknijpers een ambacht dat werd geassocieerd met het Roma-volk, algemeen bekend onder de slur-zigeuner, die wasknijpers maakte van kleine, gespleten stukken wilg of essenhout.

Tegenwoordig worden veel wasknijpers (ook wasknijpers) zeer goedkoop vervaardigd door twee in elkaar grijpende plastic of houten tanden te maken, waartussen vaak een kleine veer is ingeklemd. Dit ontwerp is uitgevonden door David M. Smith uit Springfield, Vermont, in 1853. Door een hefboomwerking, wanneer de twee tanden aan de bovenkant van de pen worden geknepen, gaan de tanden open en wanneer deze worden losgelaten, trekt de veer de twee tanden gesloten, waardoor de actie wordt gecreëerd die nodig is om te grijpen. Smith stond ook bekend als een uitstekende vioolspeler. Het was een van zijn hobby's. Hij dacht altijd helder na bij het spelen van viool en dacht na over alledaagse problemen. Zo kwam hij op het idee om een ​​wasknijper uit te vinden.

Het ontwerp van Smith werd verbeterd door Solon E. Moore in 1887. Hij voegde wat hij noemde een "opgerold draaipunt" gemaakt van een enkele draad toe, dit was de veer die de houten stukken bij elkaar hield, fungeerde als een veer waardoor ze moesten sluiten, en als een steunpunt waarop de twee helften konden schommelen, waardoor er geen apart onderdeel nodig was en de productiekosten werden verlaagd. Dit werd de eerste succesvolle veerbediende wasknijper, die in de hele Verenigde Staten in enorme hoeveelheden werd geproduceerd en verkocht. De staat Vermont, en met name de hoofdstad van Montpelier, werd al snel wat The New York Times "The Silicon Valley of Clothespin Manufacturing" heeft genoemd, de Amerikaanse Clothespin Company die in 1887 werd geopend om het verbeterde ontwerp van Moore te vervaardigen. Vermonter Stephen Thomas, een Medal of Honor-ontvanger in de Burgeroorlog, was de president van het bedrijf en het bedrijf kende een aanzienlijk succes, ondanks de concurrenten die snel opdoken in Waterbury en andere plaatsen. Het meest significant was in 1909, toen Allan Moore, een van de U.S.C. Co-medewerkers bedachten een manier waarop wasknijpers goedkoper konden worden gemaakt door een van de spoelen in het "veerpunt" te elimineren. Hij verliet het bedrijf en opende met een lening van een lokale ondernemer een concurrerende fabriek, letterlijk aan de overkant van de U.S.C. Co. gebouw. De nieuwe National Clothespin Company haalde snel de U.S.C in. Co., die op het hoogtepunt van de productie 500.000 plankvoeten hout gebruikte. Na WO I begon goedkope import uit Europa de markt te overspoelen, ondanks herhaalde verzoeken om beschermende tarieven door Vermont, en de staatsindustrie ging achteruit; in 1920 kostte het 58 cent om één wasknijper te produceren in Vermont, terwijl geïmporteerde Zweedse wasknijpers voor 48 cent bruto werden verkocht. De situatie verslechterde na de Tweede Wereldoorlog en de introductie van de elektrische wasdroger verminderde de vraag naar wasknijpers, waardoor de industrie verder werd beschadigd; de U.S.C. Co. werd gedwongen om voor het einde van de jaren veertig zijn deuren te sluiten. De National Clothespin Company, die eerder van de oorspronkelijke locatie aan de overkant was verhuisd en aan een nieuwe eigenaar was verkocht, slaagde er echter in om zaken te blijven doen op grond van een contract met de warenhuisketen F.W. Woolworths. Op deze manier slaagden ze erin de volgende decennia vast te houden, ondanks een rampzalige brand in 1978. De winstmarge werd verder opgeslokt door het toenemende volume goedkope Chinese invoer; de bekende pleidooien voor beschermende tarieven werden voortgezet, maar zonder resultaat. Het bedrijf, dat zijn assortiment houten wasknijpers had stopgezet, diversifieerde naar plastic, waaronder plastic wasknijpers, die slechts een klein deel van de totale productie vormden. De National Clothespin Company stopte echter eindelijk met de productie van wasknijpers, de laatste in Amerika geproduceerde wasknijper die in 2009 van de productielijn kwam, te midden van een zekere mate van media-aandacht en spijt.

Wasknijpers werden verder verbeterd door de uitvinding van roestvrijstalen wasknijpers die niet roesten of rotten bij gebruik buitenshuis. In plaats van een torsieveer te gebruiken die vaak draait, waardoor de wasknijper uit elkaar valt, vertrouwen ze op een sterke, ingesloten compressieveer die resulteert in een sterkere grip.

Op deze pagina kunt u gratis PNG-afbeeldingen downloaden: Wasknijper PNG-afbeeldingen gratis downloaden