Czakry to różne punkty skupienia ciała subtelnego, używane w różnych starożytnych praktykach medytacyjnych, zbiorczo określanych jako Tantra lub ezoteryczne lub wewnętrzne tradycje hinduizmu.

Pojęcie to występuje we wczesnych tradycjach hinduizmu. Wierzenia różnią się między religiami Indii, przy czym wiele tekstów buddyjskich konsekwentnie wspomina o pięciu czakrach, podczas gdy źródła hinduskie podają sześć, a nawet siedem. Uważa się, że są osadzone w rzeczywistym ciele fizycznym, podczas gdy pochodzą z kontekstu pól mentalnych i duchowych. Lub, we współczesnych interpretacjach, kompleksy różnorodności elektromagnetycznej, których dokładny stopień i różnorodność wynikają bezpośrednio z syntetycznej średniej wszystkich pozytywnych i negatywnych tak zwanych „pól”, co prowadzi do złożonego Nadi. W jodze kundalini techniki ćwiczeń oddechowych, wizualizacji, mudr, bandh, kriji i mantr koncentrują się na transmutowaniu subtelnej energii poprzez czakry.

Wydaje się, że termin czakra pojawia się po raz pierwszy w hinduskich Wedach, chociaż nie w sensie ośrodków energii psychicznej, raczej jako czakrawartin lub król, który „obraca kołem swojego imperium” we wszystkich kierunkach z centrum, reprezentując swój wpływ i moc . Ikonografia popularna w przedstawianiu czakr, stwierdza White, nawiązuje do pięciu symboli yajny, wedyjskiego ołtarza ognia: „kwadrat, okrąg, trójkąt, półksiężyc i kluska”.

Hymn 10.136 z Rigwedy wspomina o wyrzeczonym joginie z kobietą o imieniu kunamnama. Dosłownie oznacza „tę, która jest zgięta, zwinięta”, reprezentując zarówno pomniejszą boginię, jak i jedną z wielu tajemnic i zagadek ezoterycznych osadzonych w Rigwedzie. Niektórzy uczeni, tacy jak David Gordon White i Georg Feuerstein, interpretują to, że może to być związane z kundalini shakti i jawną przesadą w stosunku do terminów ezoteryki, które później pojawiły się w post-aryjskim bramhanizmie. Upaniszada.

O kanałach oddechowych (nāḍi) wspomina się w klasycznych Upaniszadach hinduizmu z I tysiąclecia pne, ale nie o teoriach czakr energii psychicznej. Te ostatnie, twierdzi David Gordon White, zostały wprowadzone około VIII wieku ne w tekstach buddyjskich jako hierarchie wewnętrznych ośrodków energii, takie jak Hevajra Tantra i Caryāgiti. Nazywa się je różnymi terminami, takimi jak cakka, padma (lotos) lub pitha (kopiec). Te średniowieczne teksty buddyjskie wspominają tylko o czterech czakrach, podczas gdy późniejsze teksty hinduskie, takie jak Kubjikāmata i Kaulajñānanirnaya, rozszerzyły tę listę o wiele więcej.

W przeciwieństwie do White, według Georga Feuersteina, wczesne Upaniszady hinduizmu wspominają o cakrze w znaczeniu „psychospiritual vortices”, wraz z innymi terminami występującymi w tantrze: prana lub vayu (energia życiowa) wraz z nadi (tętnice przenoszące energię). Według Gavina Flooda, starożytne teksty nie przedstawiają teorii jogi w stylu czakr i kundalini, chociaż słowa te pojawiają się w najwcześniejszej literaturze wedyjskiej w wielu kontekstach. Czakra w znaczeniu czterech lub więcej ośrodków energii witalnej pojawia się w średniowiecznych tekstach hinduistycznych i buddyjskich.

Czakra jest częścią ezoterycznych teorii średniowiecza o fizjologii i ośrodkach psychicznych, które pojawiły się w indyjskich tradycjach. Teoria zakładała, że ​​życie ludzkie istnieje jednocześnie w dwóch równoległych wymiarach, jednym „ciele fizycznym” (sthula śarira) i innym „psychologicznym, emocjonalnym, umysłowym, niefizycznym”, nazywane jest „ciałem subtelnym” (sukshma sarira). To subtelne ciało jest energią, podczas gdy ciało fizyczne jest masą. Płaszczyzna psychiki lub umysłu odpowiada płaszczyźnie ciała i oddziałuje z nią, a teoria zakłada, że ​​ciało i umysł oddziałują na siebie nawzajem. Ciało subtelne składa się z nadi (kanałów energetycznych) połączonych węzłami energii psychicznej zwanymi czakrami. Teoria rozwinęła się szeroko, a niektóre sugerują 88 000 czakr w całym ciele subtelnym. Liczba głównych czakr wahała się w różnych tradycjach, ale zazwyczaj wahała się od czterech do siedmiu.

W tekstach hinduskich i buddyjskich o ważnych czakrach mówi się, że mają być ułożone w kolumnie wzdłuż rdzenia kręgowego, od podstawy do czubka głowy, połączone pionowymi kanałami. Tradycje tantryczne starały się je opanować, obudzić i dodać im energii poprzez różne ćwiczenia oddechowe lub z pomocą nauczyciela. Te czakry zostały również symbolicznie odwzorowane na określone ludzkie zdolności fizjologiczne, sylaby nasion (bija), dźwięki, subtelne elementy (tanmatra), w niektórych przypadkach bóstwa, kolory i inne motywy.

Teorie czakr hinduizmu i buddyzmu różnią się od historycznego chińskiego systemu meridianów w akupunkturze. W przeciwieństwie do tego ostatniego, czakra odnosi się do ciała subtelnego, w którym ma pozycję, ale nie ma określonego węzła nerwowego ani precyzyjnego fizycznego połączenia. Systemy tantryczne wyobrażają sobie, że jest on stale obecny, wysoce istotny i środek do energii psychicznej i emocjonalnej. Jest przydatna w pewnego rodzaju rytuałach jogicznych i medytacyjnym odkrywaniu promienistej energii wewnętrznej (przepływów prany) i połączeń ciało-umysł. W medytacji pomagają rozbudowane symbole, mantry, diagramy, modele (bóstwo i mandala). Praktykujący przechodzi krok po kroku od dostrzegalnych modeli do coraz bardziej abstrakcyjnych modeli, w których bóstwo i zewnętrzna mandala są porzucane, budzą wewnętrzne ja i wewnętrzne mandale.

Bardziej powszechny i ​​najczęściej badany system czakr zawiera sześć głównych czakr wraz z siódmym ośrodkiem generalnie nie uważanym za czakrę. Punkty te są ułożone pionowo wzdłuż osiowego kanału (sushumna nadi w tekstach hinduskich, awadhuti w niektórych tekstach buddyjskich). Według Gavina Flooda, ten system sześciu czakr plus "centrum" sahasrary w koronie pojawia się po raz pierwszy w Kubjikamata-tantrze, dziele Kaula z XI wieku.

To właśnie ten system czakr został przetłumaczony na początku XX wieku przez Sir Johna Woodroffe (zwanego także Arthurem Avalon) w tekście The Serpent Power. Avalon przetłumaczył hinduski tekst Ṣaṭ-Cakra-Nirupaṇa, co oznacza badanie (nirupaūa) sześciu (ṣaṭ) czakr (cakra).

Czakry są tradycyjnie uważane za pomoce w medytacji. Jogin przechodzi od niższych czakr do najwyższej czakry kwitnącej w koronie głowy, internalizując podróż duchowego wznoszenia. [66] Zarówno w hinduskiej, jak i buddyjskiej tradycji kundalini lub candali, czakry są przebijane przez uśpioną energię znajdującą się w pobliżu lub w najniższej czakrze. W tekstach hinduskich nazywana jest Kundalini, natomiast w tekstach buddyjskich nazywana jest Candali lub Tummo (tybetański: gtum mo, „ostra”).

Poniżej znajduje się wspólny opis New Age tych sześciu czakr oraz siódmy punkt znany jako sahasrara. Ta nowa wersja wiekowa zawiera kolory Newtona, które były nieznane podczas tworzenia tych systemów.

Na tej stronie możesz pobrać darmowe obrazy PNG: Czakra Obrazy PNG do pobrania za darmo