Nelumbo nucifera, znany również jako lotos indyjski, święty lotos, fasola indyjska, fasola egipska lub po prostu lotos, jest jednym z dwóch istniejących gatunków roślin wodnych z rodziny Nelumbonaceae. Często nazywana jest potocznie lilią wodną. W sprzyjających okolicznościach nasiona tej byliny wodnej mogą zachować żywotność przez wiele lat, przy czym najstarsze odnotowane kiełkowanie lotosu pochodzi z nasion sprzed 1300 lat, wydobytych z suchego dna jeziora w północno-wschodnich Chinach.

Występuje bardzo szeroko, od środkowych i północnych Indii (na wysokościach do 1400 m lub 4600 stóp w południowych Himalajach), poprzez północne Indochiny i Azję Wschodnią (na północ do regionu Amur; to jako „Nelumbo komarovii”), z odizolowanymi lokalizacjami nad Morzem Kaspijskim. Obecnie gatunek ten występuje również w południowych Indiach, na Sri Lance, praktycznie w całej Azji Południowo-Wschodniej, Nowej Gwinei oraz w północnej i wschodniej Australii, ale jest to prawdopodobnie wynik translokacji ludzi. Ma bardzo długą historię (ok. 3000 lat) uprawy z przeznaczeniem na jadalne nasiona i jest powszechnie uprawiana w ogrodach wodnych. To narodowy kwiat Indii i Wietnamu.

Lotos jest często mylony z liliami wodnymi (Nymphaea, w szczególności Nymphaea caerulea "blue lotus"). W rzeczywistości kilka starszych systemów, takich jak system Bentham & Hooker (który jest szeroko stosowany na subkontynencie indyjskim), odnosi się do lotosu przez jego stary synonim Nymphaea nelumbo. Jest to jednak błędne taksonomicznie. Daleko od bycia w tej samej rodzinie, Nymphaea i Nelumbo są członkami różnych rzędów (odpowiednio Nymphaeales i Proteales).

Podczas gdy wszystkie współczesne systemy taksonomii roślin zgadzają się, że gatunek ten należy do rodzaju Nelumbo, systemy nie są zgodne co do tego, do której rodziny Nelumbo należy należeć lub czy rodzaj powinien należeć do własnej unikalnej rodziny i kolejności. Zgodnie z systemem APG IV, N. nucifera, N. lutea i ich wymarli krewniaki należą do Proteales z kwiatami protea w wyniku porównań genetycznych. Starsze systemy, takie jak system Cronquist, umieszczają N. nucifera i jego krewnych w kolejności nimfele na podstawie podobieństw anatomicznych.

Korzenie lotosu sadzi się w glebie na dnie stawu lub rzeki, podczas gdy liście unoszą się na powierzchni wody lub są wysoko nad nią. Kwiaty zwykle znajdują się na grubych łodygach wznoszących się kilka centymetrów ponad liście. Roślina zwykle dorasta do około 150 cm wysokości i poziomej rozpiętości do 3 metrów, ale niektóre niezweryfikowane raporty podają wysokość do ponad 5 metrów. Liście mogą mieć nawet 60 cm średnicy, a efektowne kwiaty mogą mieć nawet 20 cm średnicy.

Badacze donoszą, że lotos ma niezwykłą zdolność regulowania temperatury swoich kwiatów w wąskim zakresie, tak jak robią to ludzie i inne zwierzęta ciepłokrwiste. [6] Roger S. Seymour i Paul Schultze-Motel, fizjolodzy z University of Adelaide w Australii, odkryli, że kwiaty lotosu kwitnące w ogrodach botanicznych Adelaide utrzymują temperaturę 30–35 ° C (86–95 ° F), nawet gdy powietrze temperatura spadła do 10 ° C (50 ° F). Podejrzewają, że kwiaty mogą to robić, aby przyciągnąć owady zapylające zimnokrwiste. Badania opublikowane w czasopismach Nature and Philosophical Transactions: Biological Sciences były w latach 1996 i 1998 ważnym wkładem w dziedzinie termoregulacji i wytwarzania ciepła w roślinach. Dwa inne gatunki, o których wiadomo, że są w stanie regulować swoją temperaturę, to Symplocarpus foetidus i Philodendron selloum.

Pojedynczy lotos może żyć ponad tysiąc lat i ma rzadką zdolność do ożywienia po zastoju. W 1994 roku pomyślnie wykiełkowało nasienie świętego lotosu, datowane na około 1300 lat ± 270 lat.

Tradycyjny Święty Lotos jest tylko daleko spokrewniony z Nymphaea caerulea, ale posiada podobną chemię. Zarówno Nymphaea caerulea, jak i Nelumbo nucifera zawierają alkaloidy nuciferynę i aporfinę.

Genom świętego lotosu zsekwencjonowano w maju 2013 roku.

Na tej stronie możesz pobrać darmowe obrazy PNG: Kwiaty lotosu PNG do pobrania za darmo