O lub o to 15. litera w podstawowym alfabecie łacińskim ISO i czwarta litera samogłoskowa we współczesnym alfabecie angielskim. Jego nazwa w języku angielskim to o (wymawiane / ˈoʊ /), liczba mnoga oes.

Jego forma graficzna jest niezmienna od czasów fenickich do dziś. Nazwa litery fenickiej brzmiała ʿeyn, co oznacza „oko”, a jej kształt faktycznie pochodzi po prostu z rysunku ludzkiego oka (być może inspirowanego odpowiednim egipskim hieroglifem, por. Pismo proto-synajskie). Jego pierwotną wartością dźwiękową była spółgłoska, prawdopodobnie [ʕ], dźwięk jest reprezentowany przez pokrewną arabską literę Ú ʿayn.

Użycie tej fenickiej litery jako samogłoski wynika z wczesnych alfabetów greckich, które przyjęły literę jako O „omicron” do reprezentowania samogłoski / o /. Litera została przyjęta z tą wartością w alfabecie staro-kursywy, w tym wczesnym alfabecie łacińskim. W języku greckim zmieniono później formę, aby odróżnić ten długi dźwięk (Omega, co oznacza „duże O”) od krótkiego o (Omicron, czyli „małe o”). Grecki omikron dał początek odpowiedniej cyrylicy O, a wczesnej kursywie - runicznej ᛟ.

Nawet alfabety, które nie pochodzą od semickiego, mają zwykle podobne formy do reprezentowania tego dźwięku; na przykład twórcy skryptów Afaka i Ol Chiki, każdy wynaleziony w różnych częściach świata w ubiegłym wieku, obaj przypisywali swoje samogłoski „O” kształtowi ust, kiedy wydawali ten dźwięk.

Litera ⟨o⟩ jest czwartą najczęściej używaną literą alfabetu angielskiego. [2] Podobnie jak inne angielskie litery samogłoskowe, zawiera on „długie” i „krótkie” wymowy. „Długie” ⟨o⟩, jak w łodzi, jest właściwie najczęściej dyftongiem / oʊ / (realizowanym dialektycznie w dowolnym miejscu od [o] do [əʊ]). W języku angielskim występuje również „krótkie” ⟨o⟩, jak w fox, / ɒ /, które brzmi nieco inaczej w różnych dialektach. W większości dialektów brytyjskiego angielskiego jest to zaokrąglona samogłoska otwarta do połowy tyłu [ɔ] lub zaokrąglona samogłoska otwarta wstecz [ɒ]; w amerykańskim angielskim jest to najczęściej niezaokrąglona wstecz [ɑ] do centralnej samogłoski [a].

Typowe dwuznaki to ⟨oo⟩, które oznacza / uː / lub / ʊ /; ⟨Oi⟩ lub ⟨oy⟩, które zazwyczaj reprezentują dyftong / ɔɪ / i ⟨ao⟩, ⟨oe⟩ i ⟨ou⟩, które reprezentują różne wymowy w zależności od kontekstu i etymologii.

W innych kontekstach, zwłaszcza przed literą z minimą, ⟨o⟩ może reprezentować dźwięk / ʌ /, jak w przypadku „syn” lub „miłość”. Może również reprezentować półsamogłoskę / w / jak w chórze lub komosie ryżowej.

W języku angielskim litera ⟨o⟩ w izolacji przed rzeczownikiem, zwykle pisana z dużej litery, oznacza wołacz, tak jak w tytułach O Canada lub O Captain! Mój kapitan! lub niektóre wersety Biblii.

W tym clipart możesz pobrać darmowe obrazy PNG: Litera O Obrazy PNG do pobrania za darmo