De filmstrip was een veel voorkomende vorm van instructiemultimedia voor stilstaande beelden, die vroeger vaak werd gebruikt door onderwijzers in het basis- en voortgezet onderwijs (K-12), die eind jaren tachtig werd ingehaald door nieuwere en steeds goedkopere full-motion videocassettes en later door Dvd's. Van de jaren 40 tot 80 vormden filmstrips een gemakkelijk en goedkoop alternatief voor educatieve films van 16 mm, die zeer weinig opslagruimte vereisten en zeer snel terugspoelen voor het volgende gebruik. Filmstrips waren groot en duurzaam en hoefden zelden te worden gesplitst. Ze worden in sommige gebieden nog steeds gebruikt.

Een filmstrip is een spoolrol van 35 mm positieve film met ongeveer dertig tot vijftig afbeeldingen in volgorde gerangschikt. Net als bij 16 mm-film werd een filmstrip verticaal naar beneden voor de projectoropening geplaatst, in plaats van horizontaal zoals bij een diaprojector. Daarom is de framegrootte kleiner dan normale 35 mm-film. Twee beeldframes van een filmstrip nemen evenveel ruimte in als een enkel 35mm-frame, inclusief de beschermband, zodat een 35mm-film met 25 belichtingen 50 filmstripbeelden kan bevatten. Vroege celluloid filmstrips hadden de gewoonte om te smelten of te verbranden door de intense en aanhoudende hitte van de projectielamp. Dit werden picturale filmstrips genoemd, de eerste filmstrips die in een complete set werden geproduceerd.

Meestal duurde een filmstrip tussen de tien en twintig minuten. Afhankelijk van hoe ze werden verteld of geproduceerd, waren filmstrips (die vaak werden geleverd met een instructeurshandleiding) flexibel genoeg om te worden gebruikt in zowel zelfstudielessen als in een volledig klaslokaal. Naast een standaard wand- of schermprojector in het klaslokaal, waren er ook persoonlijke filmdisplays verkrijgbaar met een schermgrootte van ongeveer 20 cm diagonaal, zodat ze door één of twee personen van dichtbij kunnen worden bekeken.

De instructeur zette een filmstripprojector aan die het eerste frame (beeld) van de filmstrip zou laten zien. De instructeur zette vervolgens een 33-toerenplaat of cassettebandje aan met het audiomateriaal voor de filmstrip, inclusief gesproken tekst. Op het juiste moment zou er een toon klinken, die de instructeur signaleert om aan een knop te draaien en door te gaan naar het volgende frame. Later konden de projector dankzij technische verbeteringen de film automatisch voortbewegen.

Tegen het einde van de jaren zestig produceerden bedrijven zoals Warren Schloat Productions, CBS, The New York Times Company, Scott Education, Coronet Films, Sunburst Media en Guidance Associates titels met foto's van beroemde artiesten en van opmerkelijke evenementen met een gesynchroniseerde Audio bestand. De muziek en vertelling voor de filmstrip kwamen oorspronkelijk op een vinylplaat.

In de jaren zeventig maakten geavanceerde audiotechnologie en vinylplaten plaats voor audiocassettes en werden nuttig bij het geven van geïndividualiseerde instructie. Studenten konden nu in hun eigen tempo keer op keer een filmstrip bekijken en beluisteren. Filmstrips gingen ook verder dan traditionele kunst- en geesteswetenschappelijke cursussen en vertakten zich naar de wetenschaps-, loopbaan-, beroeps- en technische vakgebieden onder leiding van bedrijven als Bergwall Productions en Prentice Hall Media (voorheen Warren Schloat Productions.) Er werden filmstrips geproduceerd in veel verschillende vakgebieden, waaronder muziek, kunst, taalkunsten, wiskunde, zaken en zelfs huishoudkunde.

Op deze pagina kunt u gratis PNG-afbeeldingen downloaden: Filmstrip PNG-afbeeldingen gratis downloaden