Schatkisten met begraven schatten maken deel uit van de populaire overtuigingen rond piraten en bandieten uit het Oude Westen.

Een begraven schat is een belangrijk onderdeel van de populaire overtuigingen rond piraten en bandieten uit het Oude Westen. Volgens de populaire opvatting begroeven criminelen en anderen hun gestolen fortuin vaak op afgelegen plaatsen, met de bedoeling later voor hen terug te keren, vaak met behulp van schatkaarten.

In werkelijkheid waren piraten die schatten begaven zeldzaam: de enige piraat waarvan bekend was dat hij een schat had begraven, was William Kidd, die naar verluidt ten minste een deel van zijn rijkdom op Long Island heeft begraven voordat hij naar New York City voer. Kidd was oorspronkelijk aangesteld als kaper voor Engeland, maar zijn gedrag was in regelrechte piraterij afgedwaald en hij hoopte dat zijn schat als onderhandelingschip kon dienen bij onderhandelingen om straf te voorkomen. Zijn bod was echter niet succesvol en Kidd werd opgehangen als piraat.

In Engelse fictie zijn er drie bekende verhalen die hebben bijgedragen tot het populair maken van de mythe van begraven piratenschatten: "Wolfert Webber" (1824) van Washington Irving, "The Gold-Bug" (1843) van Edgar Allan Poe en Treasure Island (1883 ) door Robert Louis Stevenson. Ze verschillen sterk in plot en literaire behandeling, maar zijn bloedverwanten van de gemeenschappelijke voorouder van de William Kidd-legende. David Cordingly stelt dat "Het effect van Treasure Island op onze perceptie van piraten niet kan worden overschat", en zegt dat het idee van schatkaarten die naar een begraven schat leiden "een volledig fictief apparaat is". Stevenson's Treasure Island werd rechtstreeks beïnvloed door Irving's "Wolfert Webber", zei Stevenson in zijn voorwoord: "Het is mijn schuld aan Washington Irving die mijn geweten oefent, en terecht, want ik geloof dat plagiaat zelden verder werd gedragen ... de hele innerlijke geest en een groot deel van het materiële detail van mijn eerste hoofdstukken ... waren eigendom van Washington Irving. "

In 1911 voerde de Amerikaanse auteur Ralph D. Paine een overzicht uit van alle bekende of vermeende verhalen over begraven schatten en publiceerde ze in The Book of Buried Treasure. Hij vond een gemeenschappelijk kenmerk in alle verhalen: er was altijd een eenzame overlevende van een piratistische bemanning die op de een of andere manier een kaart bewaarde die liet zien waar de schat was begraven, maar niet in staat was zichzelf terug te geven, hij draagt ​​de kaart of informatie over aan een vriend of scheepsmaat, meestal op zijn sterfbed. Deze persoon zou dan tevergeefs op zoek gaan naar de schat, maar niet voordat hij de legende had overgedragen aan een andere ongelukkige zoeker

Op deze pagina kunt u gratis PNG-afbeeldingen downloaden: Schatkist PNG-afbeeldingen gratis downloaden