Gratis download PNG-afbeelding： Kolibrie PNG-afbeelding met transparante achtergrond, Kolibrie-achtergrond PNG

Kolibries zijn vogels afkomstig uit Amerika die de familie Trochilidae vormen. Ze behoren tot de kleinste vogels, de meeste soorten zijn 7,5-13 cm lang. Inderdaad, de kleinste nog bestaande vogelsoort is een kolibrie, de 5 cm (2,0 inch) bijenkolibrie die minder dan 2,0 g (0,07 oz) weegt.

Ze staan ​​bekend als kolibries vanwege het zoemende geluid dat wordt gecreëerd door hun kloppende vleugels die klappen op hoge frequenties die hoorbaar zijn voor mensen. Ze zweven in de lucht met snelle vleugelslagfrequenties, die variëren van ongeveer 12 slagen per seconde bij de grootste soort tot meer dan 80 bij enkele van de kleinste. Van de soorten die zijn gemeten in windtunnels, is hun topsnelheid hoger dan 15 m / s (54 km / h; 34 mph) en sommige soorten kunnen duiken met snelheden van meer dan 22 m / s (79 km / h; 49 mph ).

Kolibries hebben de grootste massa-specifieke stofwisseling van elk homeotherm dier. Om energie te besparen wanneer voedsel schaars is, en 's nachts wanneer ze niet foerageren, kunnen ze in slaap raken, een toestand die lijkt op winterslaap, waardoor het metabolisme wordt vertraagd tot 1/15 van het normale tempo.

Kolibries vertonen een dimorfisme van seksuele grootte volgens de regel van Rensch, waarbij mannetjes kleiner zijn dan vrouwtjes in kleine soorten en mannetjes groter zijn dan vrouwtjes in soorten met een grote body. De omvang van dit verschil in seksuele grootte verschilt per clades van kolibries. De Mellisugini-clade vertoont bijvoorbeeld een groot dimorfisme, waarbij vrouwen groter zijn dan mannen. Omgekeerd vertoont de Lophomithini-clade zeer weinig dimorfisme; mannetjes en vrouwtjes zijn ongeveer even groot. Seksuele dimorfismen in grootte en vorm van de snavel zijn ook aanwezig tussen mannelijke en vrouwelijke kolibries, waar in veel clades vrouwtjes langere, meer gebogen rekeningen hebben die de voorkeur genieten voor toegang tot nectar van hoge bloemen. Voor mannen en vrouwen van dezelfde grootte hebben vrouwen de neiging om grotere rekeningen te hebben.

Seksuele grootte en verschillen in de rekening zijn waarschijnlijk geëvolueerd als gevolg van beperkingen die door de balts zijn opgelegd, omdat paringsvertoningen van mannelijke kolibries complexe luchtmanoeuvres vereisen. Mannetjes zijn meestal kleiner dan vrouwtjes, waardoor energiebesparing competitief kan worden gevoerd en vaker kan worden deelgenomen aan verkering. Zo zal seksuele selectie de voorkeur geven aan kleinere mannelijke kolibries.

Vrouwelijke kolibries zijn meestal groter en hebben meer energie nodig, met langere snavels die een effectiever bereik in de spleten van hoge bloemen mogelijk maken voor nectar. Vrouwtjes zijn dus beter in het foerageren, het verwerven van bloemennectar en het ondersteunen van de energiebehoeften van hun grotere lichaamsgrootte. Directionele selectie zal dus de grotere kolibries bevoordelen wat betreft het verkrijgen van voedsel.

Een andere evolutionaire oorzaak van dit seksuele wetsdimorfisme is dat de selectieve krachten van concurrentie voor nectar tussen de geslachten van elke soort het seksuele dimorfisme aansturen. Afhankelijk van welk geslacht territorium in de soort heeft, is het voordelig voor het andere geslacht om een ​​langere snavel te hebben en zich te kunnen voeden met een grote verscheidenheid aan bloemen, waardoor de intraspecifieke concurrentie afneemt. Bijvoorbeeld, bij soorten kolibries waar mannetjes langere rekeningen hebben, houden mannetjes geen specifiek territorium en hebben ze een lek-paringsysteem. Bij soorten waar mannetjes kortere rekeningen hebben dan vrouwtjes, verdedigen mannetjes hun middelen en daarom moeten vrouwtjes een langere snavel hebben om zich te voeden met een breder scala aan bloemen.

Om verkering en territoriale concurrentie te dienen, hebben veel mannelijke kolibries een verenkleed met heldere, gevarieerde kleuring als gevolg van zowel pigmentatie in de veren als van prisma-achtige cellen in de bovenste lagen van veren van het hoofd, de kieuw, borst, rug en vleugels. Wanneer zonlicht deze cellen raakt, wordt het opgesplitst in golflengten die in verschillende mate van intensiteit naar de waarnemer reflecteren, waarbij de veerstructuur werkt als een diffractierooster. Iriserende kolibriekleuren zijn het resultaat van een combinatie van breking en pigmentatie, omdat de diffractiestructuren zelf zijn gemaakt van melanine, een pigment, en kunnen ook worden gekleurd door carotenoïde pigmentatie en meer ingetogen zwarte, bruine of grijze kleuren die afhankelijk zijn van melanine.

Door alleen van positie te veranderen, kunnen veergebieden van een gedempte vogel onmiddellijk vurig rood of levendig groen worden. Bij baltsvertoningen bijvoorbeeld, richten mannetjes van de kleurrijke Anna's kolibrie hun lichaam en veren naar de zon om de weergavewaarde van iriserend verenkleed naar een vrouw van interesse te vergroten.

Een studie van Anna's kolibries toonde aan dat voedingseiwit een invloedrijke factor was in de kleur van veren, aangezien vogels die meer eiwitten kregen significant meer kleurrijke kroonveren kregen dan vogels die een eiwitarm dieet kregen. Bovendien groeiden vogels op een eiwitrijk dieet geelere (hogere tint) groene staartveren dan vogels op een eiwitarm dieet.

Op deze pagina kunt u gratis PNG-afbeeldingen downloaden: Hummingbird PNG-afbeeldingen gratis downloaden