آیکیدو یک هنر رزمی مدرن ژاپنی است که توسط موریهی یشیبا به عنوان سنتز مطالعات رزمی ، فلسفه و اعتقادات مذهبی وی ساخته شده است. هدف یوشیبا ایجاد هنری بود که پزشکان می توانند از آن دفاع کنند و در عین حال از مهاجم خود در برابر آسیب محافظت کنند. آیکیدو اغلب به عنوان "راه اتحاد (با) انرژی زندگی" یا به عنوان "راه روح هماهنگ" ترجمه می شود.

Aikido توسط موریهی یشیبا ایجاد شده است ، که توسط برخی از تمرین کنندگان آیکیدو به عنوان؟ sensi (معلم بزرگ) یاد می شود. اصطلاح آیکیدو در قرن بیستم ابداع شد. یوشیبا آیکیدو را نه تنها به عنوان سنتز آموزش رزمی خود ، بلکه به عنوان بیان فلسفه شخصی خود از صلح و آشتی جهانی تصور می کرد. در طول زندگی یوشیبا و امروز ادامه ، aikido از aiki تکامل یافته است که Ueshiba در عبارات مختلفی از هنرمندان رزمی در سراسر جهان مورد مطالعه قرار گرفته است.

یوشیبا در اواخر دهه 1920 تا 1930 از طریق سنتز هنرهای رزمی قدیمی که مورد مطالعه قرار گرفته بود ، aikido را توسعه داد. هنر اصلی رزمی که از آن ناشی می شود آیکیدو است Daiti-ryi aiki-jijutsu ، که یوشیبا به طور مستقیم با Takeda Sikaku ، احیای آن هنر ، مورد مطالعه قرار گرفت. علاوه بر این ، Ueshiba شناخته شده است که در سال 1901 تحصیل در Tenjin Shin'y-ry با Tozawa Tokusaburi در توکیو ، Gotiha Yagyi Shingan-ryi تحت Nakai Masakatsu در Sakai از سال 1903 تا 1908 و جودو با Kiyoichi Takagi در Tanabe در سال 1911 انجام داده است.

هنر دیتری ری تأثیر اصلی فنی در آیکیدو است. در کنار تکنیک های پرتاب خالی و قفل کردن مفصل ، یوشیبا حرکات تمرینی با سلاح ها ، مانند نیروها (یاری) ، کارمندان کوتاه و شاید بیلیون را در بر گرفت. با این حال ، آیکیدو بخش اعظم ساختار فنی خود را از هنر شمشیربازی (کنژوتسو) استخراج می کند.

یوشیبا به هوکاید نقل مکان کرد؟ در سال 1912 ، و تحصیل را تحت عنوان Takeda Sokaku در سال 1915 شروع کرد. انجمن رسمی وی با دیت؟ تا سال 1937 ادامه یافت. با این حال ، در بخش دوم آن دوره ، یوشیبا قبلاً شروع به فاصله گرفتن از تاكدا و دیتیتی ری كرده بود. در آن زمان یوشیبا از هنرهای رزمی خود به عنوان "آیکی بودی" یاد می کرد. هنوز مشخص نیست که Ueshiba از چه زمان شروع به استفاده از نام "aikido" کرد ، اما در سال 1942 هنگامی که انجمن فضیلت رزمی ژاپن بزرگ (Dai Nippon Butoku Kai) در یک دولت با حمایت دولت مشغول سازماندهی مجدد و تمرکز نظامیان رزمی ژاپن شد ، نام رسمی این هنر شد. هنرها

در آیکیدو ، مانند تقریبا در تمام هنرهای رزمی ژاپن ، جنبه های جسمی و ذهنی آموزش وجود دارد. تمرینات بدنی در آیکیدو متنوع است ، هم آمادگی بدنی عمومی و هم شرایط تهویه و همچنین تکنیک های خاص را شامل می شود. از آنجا که بخش قابل توجهی از هر برنامه درسی آیکیدو از پرتاب تشکیل شده است ، مبتدیان می آموزند که چگونه با خیال راحت سقوط کنند یا بچرخند. تکنیک های خاص حمله شامل اعتصاب و ضربات است. تکنیک های دفاع شامل پرتاب و پین است. پس از یادگیری تکنیک های اساسی ، دانش آموزان دفاع آزاد را در برابر مخالفان متعدد و تکنیک هایی با سلاح مطالعه می کنند.

اهداف تربیت بدنی که همراه با آیکیدو دنبال می شوند شامل آرامش کنترل شده ، حرکت صحیح مفاصل مانند باسن و شانه ها ، انعطاف پذیری و استقامت با تأکید کمتر بر تمرینات قدرتی است. در آیکیدو ، فشار یا کشش حرکات بسیار متداول تر از کشیدن یا انقباض حرکات است. این تمایز را می توان در اهداف تناسب اندام عمومی برای پزشک آیکیدو اعمال کرد.

در آیکیدو ، عضلات خاص یا گروههای عضلانی ایزوله نمی شوند و برای بهبود لحن ، توده یا قدرت کار می کنند. آموزش های مرتبط با آیکیدو بر استفاده از حرکات هماهنگ بدن و تعادل مشابه یوگا یا پیلاتس تأکید دارد. به عنوان مثال ، بسیاری از داجی ها هر کلاس را با تمرینات گرم کردن شروع می کنند ، که ممکن است شامل کشش و اوکمی (شکستن شکست) باشد.

رایج ترین انتقاد از آیکیدو این است که از عدم واقع گرایی در آموزش رنج می برد. حملات آغاز شده توسط uke (و کدام توری باید از آن دفاع کند) به دلیل "ضعف" ، "شلختگی" و "کمی بیشتر از کاریکاتورهای یک حمله" مورد انتقاد قرار گرفته است. حملات ضعیف از uke باعث می شود که یک پاسخ شرطی از tori ایجاد شود و منجر به توسعه نیافتگی مهارت های لازم برای تمرین ایمن و موثر هر دو شریک شود. برای مقابله با این مسئله ، برخی از سبک ها به دانش آموزان اجازه می دهد که به مرور زمان سازگارتر شوند ، اما با رعایت فلسفه های اصلی ، این بعد از نشان دادن مهارت در توانایی محافظت از خود و شرکای آموزشی خود است. Shodokan Aikido با تمرین در قالب رقابتی موضوع را مورد بررسی قرار می دهد. چنین اقتباس هایی بین سبک ها مورد بحث قرار می گیرد ، با این تفاوت كه برخی دیگر نیازی به تعدیل روشهای آنها ندارند زیرا یا انتقادات غیرقابل توجیه است ، یا اینكه آنها برای دفاع از خود یا اثربخشی مبارزاتی نیستند ، بلكه معنوی ، آمادگی جسمانی یا دلایل دیگری هستند.

یکی دیگر از انتقادات مربوط به تغییر تمرکز در آموزش پس از پایان دوره انزوا یوشیبا در ایواما از سال 1942 تا اواسط دهه 1950 است ، زیرا او به طور فزاینده بر جنبه های معنوی و فلسفی آیکیدو تأکید می کرد. در نتیجه ، اعتصابات به نقاط حیاتی توسط tori ، ورود (irimi) و شروع تکنیکها توسط tori ، تمایز تکنیک های omote (جلو) و اورا (پشت عقب) و استفاده از سلاح ، همه مورد تأکید قرار گرفته است یا از عمل حذف شده است برخی از متخصصان آیکیدو احساس می کنند عدم آموزش در این مناطق منجر به از دست رفتن کلی اثر می شود.

برعکس ، برخی از سبک های آیکیدو به دلیل عدم اهمیت کافی در اعمال معنوی مورد تأکید Ueshiba ، انتقاد می کنند. طبق گفته Minoru Shibata از مجله Aikido ، "آیكیدو O-Sensei ادامه و تمدید قدیمی نبوده و از تفكیك جداگانه ای با مفاهیم رزمی و فلسفی گذشته برخوردار است." یعنی ، آن دسته از تمرین کنندگان آیکیدو که روی ریشه های آیکیدو در عناب سنتی یا کنژوتسو تمرکز می کنند ، از آنچه Ueshiba تدریس می کند ، فاصله می گیرند. چنین منتقدان تمرین کنندگان را ترغیب می كنند كه این ادعا را بپذیرند كه: "تعالی [یوشیبا] به واقعیت روحانی و جهانی اصول اساسی الگویی بود كه وی نشان داد."

در این صفحه می توانید تصاویر PNG رایگان: تصاویر Aikido PNG را دانلود کنید