دنباله دار یک بدن منظومه شمسی کوچک یخی است که با نزدیک شدن به خورشید ، گرم می شود و شروع به انتشار گازها می کند ، فرایندی به نام طغیان آور. این یک جو یا کاما قابل مشاهده و گاهی اوقات دم نیز ایجاد می کند. این پدیده ها ناشی از اثرات تابش خورشید و باد خورشیدی است که بر هسته ستاره دنباله دار عمل می کند. هسته های دنباله دار از چند صد متر تا دهها کیلومتر در وسعت قرار دارند و از مجموعه های سست یخ ، گرد و غبار و ذرات سنگی کوچک تشکیل شده اند. کما ممکن است تا 15 برابر قطر زمین باشد ، در حالی که دم ممکن است یک واحد نجومی را دراز کند. اگر به اندازه کافی روشن باشد ، یک ستاره دنباله دار بدون کمک تلسکوپ از زمین دیده می شود و ممکن است قوس 30 درجه (60 قمر) را در سراسر آسمان فرو کند. ستاره های دنباله دار از زمان های بسیار قدیم توسط بسیاری از فرهنگ ها مشاهده و ضبط شده اند.

ستاره های دنباله دار معمولاً دارای مدار بیضوی بسیار غیر عادی هستند و دوره های مداری وسیعی دارند ، از چندین سال تا چند میلیون سال بالقوه. دنباله دارهای کوتاه مدت از کمربند کویپر یا دیسک پراکنده مرتبط با آن سرچشمه می گیرند ، که فراتر از مدار نپتون قرار دارند. تصور می شود که دنباله دارهای طولانی مدت از ابر Oort سرچشمه می گیرند ، ابر کروی از اجسام یخی که از بیرون کمربند کویپر تا نیمه راه تا نزدیکترین ستاره امتداد یافته است. ستاره های دنباله دار طولانی مدت از ابر Oort در حال حرکت به سمت خورشید در اثر آشفتگی های گرانشی ناشی از ستاره های در حال عبور و جزر و مد کهکشانی هستند. ستاره های دنباله دار Hyperbolic ممکن است یک بار از طریق منظومه شمسی درونی عبور کنند قبل از اینکه به فضای بین ستاره ای پرتاب شوند. به ظاهر یک دنباله دار یک آپارات گفته می شود.

ستاره های دنباله دار با وجود یک اتمسفر طولانی و گرانشی نامحدود اطراف هسته مرکزی خود از سیارک ها متمایز می شوند. این جو به قسمت هایی از کما (قسمت مرکزی که بلافاصله هسته آن را احاطه کرده است) و دم (یک بخش معمولاً خطی متشکل از گرد و غبار یا گازی است که با فشار نور خورشید یا از پلاسما بادی خورشیدی خارج شده از کما می رود) اشاره کرد. با این حال ، دنباله دارهای در حال انقراض که بارها به خورشید رسیده اند ، تقریباً همه یخ و گرد و غبار ناپدید شده خود را از دست داده اند و ممکن است شبیه سیارک های کوچک شوند. تصور می شود سیارک ها منشاء متفاوتی از ستاره های دنباله دار دارند که بیشتر از منظومه شمسی بیرونی در مدار مشتری مشتری شکل گرفته اند. کشف ستاره های دنباله دار کمربند اصلی و سیارات جزئی فعال سنور ، تمایز بین سیارک ها و دنباله دارها را محو کرده است.

از نوامبر 2014 5،253 دنباله دار شناخته شده وجود دارد ، تعدادی که با کشف آنها به طور پیوسته در حال افزایش است. با این حال ، این تنها بخش کوچکی از کل جمعیت بالقوه دنباله دار را نشان می دهد ، زیرا مخزن اجسام دنباله دار مانند در منظومه شمسی بیرونی (در ابر Oort) یک تریلیون تخمین زده می شود. تقریباً یک دنباله دار در هر سال با چشم غیر مسلح قابل مشاهده است ، اگرچه بسیاری از آنها ضعیف و غیرمنتظره هستند. به خصوص نمونه های روشن "دنباله دارهای عالی" نامیده می شوند. از دنباله دارهای بدون سرنشین مانند Rosetta آژانس فضایی اروپا که اولین کسی بود که یک فضاپیمای روباتیک را روی یک دنباله دار فرود آورد ، بازدید کرد و Deep Impact ناسا که دهانه ای را برای دنباله دار تمپل 1 برای مطالعه فضای داخلی آن منفجر کرد.

در این صفحه می توانید تصاویر PNG: Comet PNG تصاویر رایگان را بارگیری کنید