کنیسه ، همچنین کنیسه املایی ، یک خانه عبادت یهودی یا سامری است.

کنیسه ها مکان بزرگی برای نماز (پناهگاه اصلی) دارند و همچنین ممکن است دارای اتاقهایی کوچکتر برای مطالعه و گاه یک سالن اجتماعات و دفاتر باشد. برخی از آنها اتاق جداگانه ای برای مطالعه تورات دارند که بنام midrash بت "خانه مطالعه" نامیده می شود.

کنیسه ها فضاهای تقدیس شده ای هستند که به منظور دعا ، Tanakh (کل کتاب مقدس عبری ، از جمله تورات) مورد استفاده قرار می گیرند. اما کنیسه برای عبادت ضروری نیست. هلاخا معتقد است که عبادت یهودیان جمعی را می توان در هر جایی که ده یهودی (مینیان) جمع شوند ، انجام داد. عبادت همچنین می تواند به تنهایی یا با کمتر از ده نفر جمع شود. اما هلاخا بعضی از نمازها را اقامه نمازهای جمعی می داند و به همین دلیل فقط یک مینیان ممکن است آنها خوانده شود. کنیسه از نظر عملکردهای خاص آیینی و عبادی خود ، جایگزین معبد دیرینه تخریب شده در اورشلیم نمی شود.

اگرچه کنیسه ها مدتها قبل از تخریب معبد دوم در 70 میلادی وجود داشته اند ، اما عبادت جمعی در آن زمان در حالی که معبد هنوز در مرکز کوربانوت ("قربانی های قربانی") بود که توسط کوزیمان ("کاهنان") در معبد قرار داشت در مرکز بود. اورشلیم. سرویس همه روزه یوم کیپور در واقع رویدادی بود که در آن جماعت هر دو حرکات کوهن گادول ("کاهن اعظم") را مشاهده کردند ، زیرا او فداکاری های روز را ارائه می داد و برای موفقیت او دعا می کرد.

در زمان اسارت بابلیان (586-537 پیش از میلاد) ، مردان مجمع بزرگ زبان نمازهای یهود را رسمی و استاندارد كردند. پیش از آن ، مردم هرچه که مناسب می دیدند ، نماز می خواندند ، و هر فرد به روش خود نماز می خواند ، و نمازهای معمولی که خوانده می شدند وجود نداشت.

یوهانان بن زاکای ، یکی از رهبران در اواخر دوره معبد دوم ، ایده ایجاد خانه های عبادت فردی را در هر محلی که یهودیان محلی پیدا می کردند ، اعلام کرد. به گفته بسیاری از مورخان ، این امر با حفظ هویت منحصر به فرد و یک شیوه پرستش قابل حمل با وجود تخریب معبد ، به تداوم مردم یهود کمک کرده است.

کنیسه ها به معنای فضاهای ساخته شده برای عبادت ، یا اتاقهایی که در ابتدا برای مقاصد دیگری ساخته شده اند ، اما برای نمازهای رسمی و عمومی محفوظ است ، با این وجود مدت ها قبل از تخریب معبد دوم وجود داشته است. نخستین شواهد باستان شناسی برای وجود کنیسه های بسیار اولیه از مصر آمده است ، جایی که کتیبه های وقف کنی سنگی که متعلق به قرن 3 قبل از میلاد مسیح است ، اثبات می کند که کنیسه ها تا آن تاریخ وجود داشته اند. بیش از دهها کنیسه دوره دوم معبد یهودی (و احتمالاً ساماری) توسط معارف باستان شناسان در فلسطین و سایر کشورها که متعلق به جهان هلنیستی هستند شناسایی شده اند.

هر یهودی یا گروه یهودی می تواند کنیسه بسازد. کنیسه ها توسط پادشاهان یهودی باستان ، توسط مراجع ثروتمند ، به عنوان بخشی از طیف گسترده ای از نهادهای انسانی از جمله مؤسسات آموزشی سکولار ، دولت ها و هتل ها ، توسط کل جامعه یهودیان ساکن در یک مکان خاص ، یا توسط گروه های فرعی ساخته شده اند. یهودیان مطابق شغل ، قومیت (یعنی یهودیان سفاردی ، لهستانی یا فارسی یک شهر) ، شیوه رعایت مذهب (یعنی اصلاحات یا کنیسه ارتدکس) یا پیروان یک خاخب خاص آرایش می کردند.

این تئوریزه شده است که کنیسه پس از تخریب معبد دوم در جنگ اول یهود و روم ، به مکانی عبادت در فلسطین تبدیل شد. اما دیگران گمان می كنند كه در دوره هلنیستی ، جدا از معبد ، مکانهای نماز وجود داشته است. محبوبیت دعا برای فداکاری در سالهای قبل از تخریب معبد دوم در 70 سال پیش از میلاد ، یهودیان را برای زندگی در دیاسپورا آماده کرده بود ، جایی که نماز به عنوان محور عبادت یهودیان قرار می گرفت.

علیرغم امکان وجود فضاهای شبیه کنیسه قبل از جنگ اول یهودی - رومی ، کنیسه به عنوان ویرانی برای عبادت یهودیان پس از تخریب معبد ظهور کرد. برای یهودیانی که در پی شورش زندگی می کردند ، کنیسه به عنوان "سیستم پرستش قابل حمل" عمل می کرد. در کنیسه ، یهودیان به جای قربانی ، که قبلاً به عنوان اصلی ترین شکل عبادت در معبد دوم انجام می شد ، از طریق نماز عبادت می کردند.

در این صفحه می توانید تصاویر PNG: Synagogue PNG تصاویر رایگان را بارگیری کنید